Η συνέντευξη της Επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας, Ζωής Κωνσταντοπούλου, στην εκπομπή του Παναγιώτη Τζένου στα Παραπολιτικά 90,1.

 

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΖΕΝΟΣ: Πάμε στην τηλεφωνική μας γραμμή. Θα καλημερίσω  την επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας, την κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου. Κυρία Κωνσταντοπούλου, καλή σας ημέρα.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Καλή σας μέρα.

Π.ΤΖ.: Λοιπόν, παρακολουθείτε φαντάζομαι όπως και όλη η υπόλοιπη Ελλάδα όλα όσα συμβαίνουν και εκτυλίσσονται το τελευταίο διάστημα τόσο σε ποινικό επίπεδο με την υπόθεση Λιγνάδη όσο, βεβαίως, και σε πολιτικό επίπεδο διότι η υπόθεση εκτός από ποινική έχει μετατραπεί  και σε πολιτική υπόθεση και θα ήθελα ένα αρχικό σχόλιο για αυτά τα οποία λέει ο ΣΥΡΙΖΑ και αποδίδει στην Κυβέρνηση και για τις αντιδράσεις της Κυβέρνησης.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Κύριε Τζένο, θεωρώ ότι το ζήτημα αυτό που έχει ανακύψει και απασχολεί και την κοινωνία και τον δημόσιο λόγο και τη δημόσια σφαίρα είναι ένα ζήτημα πολύ σοβαρό, που ακριβώς επειδή είναι πολύ σοβαρό και ακριβώς επειδή έχει αυτά τα χαρακτηριστικά που έχει, δεν προσφέρεται για πολιτική και κομματική εκμετάλλευση. Δυστυχώς, όμως, παρακολουθούμε, ακριβώς, να γίνεται μία ακραία και χωρίς όριο πολιτική και κομματική εκμετάλλευσή του.

Π.ΤΖ.: Αυτό όμως, γίνεται από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιλέξει να μετατρέψει αυτό το θέμα σε θέμα πολιτικής εκμετάλλευσης και, μάλιστα, στοχοποιώντας ευθέως τον ίδιο τον Πρωθυπουργό με το συγκεκριμένο θέμα.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Κύριε Τζένο, αυτό το οποίο λέτε είναι ακριβές, το παρακολουθούμε, αλλά θα ήθελα να κάνω και κάποιες πιο γενικές παρατηρήσεις. Εδώ το διακύβευμα δεν είναι, προφανώς, ούτε το τί θα γίνει σε επίπεδο κυβερνητικό, ούτε το τί θα γίνει σε μία μεμονωμένη υπόθεση. Το διακύβευμα είναι συνολικότερα, ως κοινωνία, πώς στεκόμαστε απέναντι σε τέτοιου είδους σοβαρά θέματα, εάν έχουμε την ψυχραιμία, την αυτοκυριαρχία και την σύνεση να παρακολουθήσουμε, να αναμείνουμε τη Δικαιοσύνη προκειμένου να αποφανθεί. Αν έχουμε την αίσθηση ότι κάποια ζητήματα, προφανώς, δεν μπορεί να λυθούνε σε ένα επίπεδο πολιτικής και κομματικής αντιπαράθεσης και αν, από την άλλη πλευρά, έχουμε, επίσης, μία αίσθηση του πώς κάποιες επιλογές συμπεριφορών και πολιτικών τραυματίζουν και την κοινωνία και το πλαίσιο μιας δημόσιας συζήτησης με τρόπο που μπορεί να είναι ολέθριος. Προφανώς, αντιλαμβανόμαστε όλοι ότι υπάρχει ένα ζήτημα που η Δικαιοσύνη θα το εξετάσει και πρέπει να αποφανθεί και έχει επιληφθεί εξάλλου, προκειμένου να αποφανθεί.

Π.ΤΖ.: Επειδή αναφέρεστε θεσμικά και ελπίζω αύριο στη συζήτηση στη Βουλή, πράγματι, να γίνει θεσμική συζήτηση, αν και πολύ φοβάμαι ότι θα γίνει μία συζήτηση ροντέο, που για άλλη μία φορά θα τραυματίσει τη Βουλή, θεσμικά να το εξετάσουμε το συγκεκριμένο θέμα. Έχουμε ένα Κόμμα, λοιπόν, το οποίο είναι στην Αξιωματική Αντιπολίτευση, το οποίο κατηγορεί την Κυβέρνηση ευθέως, πλέον, και τον Πρωθυπουργό σε σχέση με το περιβάλλον του, φτάνοντας σε σημείο να κυριαρχεί στο διαδίκτυο η λογική ότι η Νέα Δημοκρατία είναι ένα Κόμμα παιδεραστών, από την άλλη όμως δεν ακούω να υπάρχει καμία συζήτηση για το γεγονός ότι με τις αλλαγές που έγιναν στον Ποινικό Κώδικα, θυμίζω στο μεσοδιάστημα μεταξύ των Ευρωεκλογών και της προκήρυξης των Εκλογών από την πλευρά του κυρίου Τσίπρα, τις οποίες καθυστέρησε για να περάσει τους Ποινικούς Κώδικες με ό,τι φέραν οι Ποινικοί Κώδικες, μεταξύ αυτών υπήρξαν και αλλαγές στο κομμάτι των ποινών για τον βιασμό, κυρία Κωνσταντοπούλου.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Κοιτάξτε, θα σας απαντήσω, θα αναφερόμουνα και εγώ σε αυτό το θέμα γιατί…

Π.ΤΖ.: Δηλαδή, δεν μπορώ να καταλάβω πως ένα Κόμμα από τη μία μπορεί να κουνάει το δάχτυλο, μπορεί να θεωρεί ότι έχει πολιτικό όφελος από αυτή την ιστορία, από την άλλη όμως, δεν πρέπει να απαντήσει θεσμικά πώς είναι δυνατόν να αλλάζει τις ποινές για τον βιασμό και στη συνέχεια όταν έρχεται η Νέα Δημοκρατία και τους αυστηροποιεί, όσο τους αυστηροποιεί, τέλος πάντων, διότι δεν έχει επαναφέρει το προηγούμενο πλαίσιο 100%, να μην τις ψηφίζει κιόλας; Δεν είναι θεσμικό πρόβλημα αυτό;

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Θα σας απαντήσω. Βάζετε ένα ζήτημα που είναι ζήτημα, από τη μία πλευρά πολιτικής και κοινωνικής ευθύνης και έχει να κάνει με το αν αντιλαμβάνεται ένας πολιτικός φορέας και ένα Κόμμα ότι αυτό το οποίο θεωρεί συμφέρον του μπορεί να είναι βαθιά τραυματικό για την κοινωνία, αυτή τη στιγμή εγώ, αυτό το οποίο παρακολουθώ να γίνεται στο χώρο της τέχνης και με αντικείμενο το χώρο της τέχνης και του πολιτισμού με την πλήρη, δυστυχώς, συναίσθηση ότι είναι μία διαδικασία που τραυματίζει βαθιά έναν χώρο στον οποίο οι κοινωνίες ακουμπούν και για την έμπνευσή τους και για την ανάτασή τους και για την αισιοδοξία τους και για τη δημιουργία τους και για την πρόοδό τους. Εκεί λοιπόν, αυτή τη στιγμή υπάρχει ένα πλήγμα με ευθύνες πολλές, όχι κομματικές, υπάρχει ένα πλήγμα το οποίο δεν μπορεί να το προσπερνάμε. Κατά δεύτερον, βάζετε ένα θέμα που είναι πολύ σημαντικό και είναι το ζήτημα της υποκρισίας και της διγλωσσίας.  Και εγώ θα το πω ευθέως και θα το πω πολύ ξεκάθαρα, σε εμένα είναι ανεξήγητο για ποιον λόγο το 2019 οι ποινές, ειδικά για την παιδεραστία και για την ασέλγεια σε βάρος ανηλίκων χαμήλωσαν. Είναι δικαιοπολιτικά και κοινωνικά αδικαιολόγητο, προσωπικά έχω και, δυστυχώς, αλγεινή εμπειρία δικαστική, υπερασπιζόμενη γονείς παιδιού που κακοποιήθηκε στα πέντε του και έμεινε αδικαίωτο μέχρι την ενηλικίωσή του εξαιτίας και αυτής της τροποποίησης και από την άλλη πλευρά πώς μπορεί αυτά τα ζητήματα…

Π.ΤΖ.: Την οποία τροποποίηση έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ, έτσι;

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Ναι, κύριε Τζένο, την οποία την έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ στην τελευταία πράξη της Κυβερνητικής του θητείας και στις τελευταίες συνεδριάσεις της Βουλής.

Π.ΤΖ.: Δύο μέρες πριν τις εκλογές.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Στις τελευταίες συνεδριάσεις της Βουλής. Η Βουλή έκλεισε ψηφίζοντας ως κατεπείγοντες δύο Κώδικες. Τον Κώδικα Ποινικής Δικονομίας και τον Ποινικό Κώδικα, επιφέροντας πολύ μεγάλες αλλαγές που σε πολλά επίπεδα τις πληρώσαμε και χωρίς να συζητηθούν, ακριβώς, αυτά τα θέματα, ακριβώς, επειδή αυτά τα ζητήματα ήρθαν ως κατεπείγοντα και χωρίς συζήτηση στη Βουλή. Υπάρχει λοιπόν ένα ζήτημα υποκρισίας, γιατί δεν μπορεί να διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου για ένα έγκλημα που, κατά την άποψή μου, ως έγκλημα, δεν κρίνω αυτή τη στιγμή ούτε πρόσωπα, ούτε τις περιπτώσεις που εξετάζει η Δικαιοσύνη. Το έγκλημα της παιδεραστίας  είναι, κατά την άποψή μου, από τα πιο αποκρουστικά και ειδεχθή και  η νομοθετική αλλαγή με την οποία αυτό υποβαθμίζεται ποινικά, δεν μπορεί να είναι ανεξήγητη. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί οι ίδιοι που προβήκαν σε μία τέτοια νομοθετική αλλαγή, σήμερα, να διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους δείχνοντας αλλού σε σχέση με ευθύνες που αφορούν μία συγκεκριμένη υπόθεση που εξετάζει η Δικαιοσύνη, την υπόθεση του κυρίου Λιγνάδη. Από την άλλη πλευρά, συνολικότερα, θα σας έλεγα ότι με προβληματίζει και ένα φαινόμενο αυτής της μεταστροφής που παρακολουθούμε στον δημόσιο λόγο πολλών και παρεμβαινόντων στη δημόσια σφαίρα, που έχουν μετατραπεί από υμνητές σε καταγγέλοντες και από αποθεωτές σε εκείνους οι οποίοι ζητούν εδώ και τώρα αίμα. Νομίζω ότι ως κοινωνία, συνολικά, θα πρέπει να σταθούμε με ψυχραιμία, με  αυτοκυριαρχία, με σύνεση απέναντι σε τέτοιου είδους ζητήματα, οπωσδήποτε να περιμένουμε και να διεκδικήσουμε η Δικαιοσύνη να κρίνει και να αποφανθεί με όρους κράτους δικαίου, έχουμε κανόνες, υπάρχουν, αρκεί να γίνονται σεβαστοί και από την άλλη πλευρά, νομίζω ότι θα πρέπει να ανοίξει και μία συζήτηση για τους όρους υπό τους οποίους συνολικότερα σε ένα επίπεδο κοινωνίας και πολιτείας αυτά τα θέματα αντιμετωπίζονται, γιατί δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται ούτε σε ένα επίπεδο αλληλοκατηγοριών πολιτικών-κομματικών εκεί όπου το ζήτημα είναι άλλο και αφορά την τελική σφαίρα, ούτε μπορεί να αντιμετωπίζονται σε ένα επίπεδο μονοφωνίας και μη ανοχής της άλλης άποψης στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στο διαδίκτυο και ούτω καθεξής. Έχουμε νομίζω τις ποιότητες εκείνες και τα εφόδια προκειμένου να χτίσουμε και θεσμούς και διαδικασίες και ένα πλαίσιο δημόσιου λόγου που θα επιτρέπει και τα εγκλήματα και να αντιμετωπίζονται και να τιμωρούνται, αλλά και η κοινωνική συνύπαρξη και η συνοχή της να προστατεύονται, γιατί αν υπάρχει ένα πράγμα που είναι πολύ ορατό, ότι αυτή τη στιγμή κλονίζεται και διαρρηγνύεται είναι ένα αίσθημα εμπιστοσύνης στην κοινωνία συνολικά και εμπιστοσύνης του ενός στον άλλον και εμπιστοσύνης ότι μπορεί και σε τέτοιου είδους χρονικές συγκυρίες, ότι μπορεί η κοινωνία και η Πολιτεία να απαντούν θεσμικά, με νηφαλιότητα και με αξιοπιστία.

Π.ΤΖ.: Πάμε και σε ένα άλλο θέμα το οποίο επίσης απασχολεί και τη Δικαιοσύνη και το πολιτικό σύστημα ταυτόχρονα, μιλώ για την υπόθεση Κουφοντίνα. Θέλω την άποψή σας. Υπάρχει η Αξιωματική Αντιπολίτευση η οποία επί της ουσίας πρωτοστατεί με απόψεις πολλών στελεχών ότι υπάρχει κίνδυνος ζωής του Δημήτρη Κουφοντίνα, υπάρχει μία καταγγελία από την πλευρά της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η Κυβέρνηση, πάλι από την άλλη όμως, υπάρχει και ένα νομικό πλαίσιο, ένα συγκεκριμένο νομικό πλαίσιο. Επέλεξε η προηγούμενη Κυβέρνηση να χαλαρώσει αυτό το νομικό πλαίσιο με αποτέλεσμα να δοθεί η δυνατότητα στον Κουφοντίνα να βρεθεί στις αγροτικές φυλακές, κατήργησε τις φυλακές τύπου Γ’ με αποτέλεσμα οι φυλακές Κορυδαλλού να μην είναι πλέον φυλακές υποδίκων, να είναι μάλλον μόνο υποδίκων και όχι ισοβιτών,  τώρα, λοιπόν, πάμε πάλι σε ένα θέμα το οποίο άπτεται του νόμου να θέσουμε θέματα πολιτικής διαφωνίας. Θέλω την άποψη σας.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Κύριε Τζένε, η άποψή μου είναι σταθερή εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Έχω, όπως γνωρίζετε,  υπερασπιστεί δύο απεργούς πείνας και έχω και σε δημόσιο και σε διεθνές επίπεδο πολλές φορές παρέμβει για τα ζητήματα αυτά. Είναι άλλο το έγκλημα που έχει διαπράξει ένας άνθρωπος και για το οποίο τιμωρείται από τη Δικαιοσύνη και εισέρχεται στη σφαίρα του σωφρονιστικού συστήματος και είναι άλλη η απάντηση της Πολιτείας απέναντι στον κίνδυνο ζωής οποιουδήποτε ανθρώπου, όποια κι αν είναι τα εγκλήματά του, όταν ακριβώς ο άνθρωπος αυτός μέσω της απεργίας πείνας που είναι το ύστατο μέσον που έχει  οποιοσδήποτε άνθρωπος για να διεκδικήσει κάποιο δικαίωμα, όταν κινδυνεύει η ανθρώπινη ζωή. Εδώ θα είμαι πάρα πολύ σαφής και αυστηρή προς πάσα κατεύθυνση. Το ζήτημα δεν είναι ιδεολογικό και δεν είναι πολιτικό. Διαφωνώ απολύτως και με την πλευρά εκείνη η οποία δείχνοντας με το δάχτυλο τον Κουφοντίνα και τα εγκλήματά του λέει, δεν του αξίζει τίποτα και ας πεθάνει. Διαφωνώ απολύτως και με αυτούς που λένε ότι ο Κουφοντίνας επειδή έχει καταδικαστεί για αυτά τα εγκλήματα έχει ιδεολογικοπολιτική διαφοροποίηση και για αυτό στοχοποιείται. Είναι και τα δύο λάθος αυτά. Δεν είναι ιδεολογικό το ζήτημα, έχει να κάνει με τα δικαιώματα κάθε ανθρώπου τα οποία χαρακτηρίζουν το κράτος δικαίου σε κάθε πολιτεία.

Π.ΤΖ.: Εδώ έχουμε, λοιπόν, το εξής. Δέχομαι αυτό που λέτε και επειδή πάτε πάλι στο κομμάτι των νόμων, του τί ορίζει ο νόμος, υπήρξε μια Εισαγγελική Παραγγελία. Από τη στιγμή που ακούμε ότι πράγματι υπάρχει κίνδυνος ζωής για τον Κουφοντίνα παρενέβη η Εισαγγελία και είπε ότι θα πρέπει να υπάρξουν όλες οι διαδικασίες αυτές ώστε να προστατευθεί η υγεία του, έδωσε δηλαδή μετά από αίτημα των γιατρών τη δυνατότητα να παρέμβουν, εφόσον χρειαστεί, ακόμα και με το κομμάτι της αναγκαστικής σίτισης, αν αυτό χρειαστεί, για να μην κινδυνεύσει η ζωή του Κουφοντίνα.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Κύριε Τζένο, θα σας απαντήσω. Την είδα την Εισαγγελική Παραγγελία, δεν μιλάει για αναγκαστική σίτιση  απ’ ότι είδα.

Π.ΤΖ.: Επί λέξει όχι, αλλά λέει να γίνει οτιδήποτε χρειάζεται από τους γιατρούς.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Ναι. Αυτό οι γιατροί έχουνε ούτως ή άλλως την υποχρέωση να το κάνουν …

Π.ΤΖ.: Προφανώς.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: … γιατί είναι στον όρκο τους να σώσουν οποιαδήποτε ανθρώπινη ζωή όταν κινδυνεύει. Όμως, δεν έχει δικαίωμα ο γιατρός, έχει να κάνει με το καθήκον του, με τον όρκο του και με τη δεοντολογία του, δεν έχει δικαίωμα να εξαναγκάσει έναν ασθενή ο οποίος δεν συναινεί σε οτιδήποτε. Όσον αφορά την αναγκαστική σίτιση…

Π.ΤΖ.: Δηλαδή, λέτε ότι δεν έχει το δικαίωμα να παρέμβει ο γιατρός για να σπάσει την απεργία πείνας, εφόσον αυτό είναι επιλογή του Κουφοντίνα. Από  την άλλη όμως, ξέρετε…

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Βεβαίως. Αυτό, κοιτάξτε αυτό δε το λέω εγώ όμως σήμερα.

Π.ΤΖ.: Όχι, το λέει ο νόμος, προφανώς.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Όχι, είναι στο πλαίσιο της κατάκτησης των δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου η αρχή ότι δεν μπορεί να εξαναγκαστεί ένας άνθρωπος ο οποίος επιλέγει αυτό το μέσο διεκδίκησης, δεν μπορεί να εξαναγκαστεί σε καταστολή της διεκδίκησής του με ιατρικά μέσα.

Π.ΤΖ.: Επειδή έχω διαβάσει όμως, και επειδή ξέρω ότι τα γνωρίζετε πολύ καλά αυτά τα θέματα και ήμουνα λίγο προετοιμασμένος, υπάρχουν αποφάσεις και από τα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια που λένε ότι η σίτιση επιτρέπεται, όχι για να σπάσει την απεργία πείνας, αλλά όταν υπάρχει κίνδυνος ζωής. Εδώ ακούω στελέχη, λοιπόν, της Αντιπολίτευσης να λένε ότι κινδυνεύει η ζωή του Κουφοντίνα, κινδυνεύει η ζωή του Κουφοντίνα.  Δεν μπορεί, λοιπόν, από τη στιγμή που υπάρχουν αυτές οι αποφάσεις, δεν υποχρεούται ο γιατρός, λοιπόν, να κάνει ό,τι πρέπει για να μην κινδυνεύσει η ζωή του Κουφοντίνα;

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Θα σας απαντήσω, θα σας απαντήσω. Η αναγκαστική σίτιση έχει διεθνώς χαρακτηριστεί μορφή βασανιστηρίου και ιατρικώς είναι δεδομένο ότι μπορεί να προκαλέσει ακόμα και  θάνατο, γιατί ο άνθρωπος ο οποίος κάνει απεργία πείνας όταν βρίσκεται σε ένα στάδιο τέτοιας εξασθένησης και μπει σε μία διαδικασία από τη μία πλευρά εξαναγκασμό και από την άλλη αντίστασής του στον εξαναγκασμό και τον τέτοιου είδους εξαναγκασμό, μπορεί και να πεθάνει. Η άποψή μου, κύριε Τζένο, είναι ότι αυτό το θέμα πρέπει να το λύσει η Πολιτεία και έχει τα μέσα και τα εχέγγυα να το λύσει. Δεν είναι ένα ζήτημα που προσφέρεται ούτε για βεντέτες, ούτε για αξιωματικές τάσεις. Έχουν καταγραφεί στην ιστορία διεθνώς με πολύ μελανή βέβαια τον θανάτο του απεργού πείνας και απεργών πείνας επί της Θάτσερ, αλλά εδώ μιλάμε για τέσσερις δεκαετίες πίσω. Η ανθρωπότητα προοδεύει, δεν είμαστε Τουρκία που αφήνει τους απεργούς πείνας να πεθαίνουν ο ένας μετά τον άλλον, όποιος και αν είναι ο άνθρωπος, οποία και αν είναι τα εγκλήματα για τα οποία έχουν επιβληθεί ποινές, η Πολιτεία δεν μπορεί να θέτει σε διακύβευση  τη ζωή ενός ανθρώπου και θα μου επιτρέψετε, επίσης, να σας πω ότι τα ζητήματα που είναι στο τραπέζι, δηλαδή, η ποινική μεταχείριση και η σωφρονιστική μεταχείριση δεν είναι δα και τέτοιου είδους ανυπέρβλητα ζητήματα που δεν έχει τα μέσα και το εργαλεία η πολιτεία να τα λύσει. Εγώ, πραγματικά, δεν αντιλαμβάνομαι, δεν είναι τωρινό φαινόμενο, δυστυχώς, υπάρχει μία συνολική στάση, την έχουμε ζήσει και στην προηγούμενη Κυβέρνηση, υπάρχει μία συνολική στάση να αφήνονται άνθρωποι οι οποίοι διακινδυνεύει η ζωή τους μέχρι του σημείου της εξαϋλώσεως για να λυθεί ένα ζήτημα που θα έπρεπε να έχει λυθεί θεσμικά. Νομίζω, λοιπόν, ότι αυτό το πράγμα δεν πρέπει να κλιμακωθεί, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να προσλαμβάνει αυτού του είδους την ιδεολογική χροιά που δεν έχει, δεν είναι σε διακύβευση η ιδεολογία κανενός, είναι σε διακύβευση η ποιότητα του κράτους δικαίου και τα δικαιώματα των ανθρώπων μέσα σε αυτό  και σε κάθε περίπτωση, κύριε Τζένο, αντιλαμβάνεστε ότι εάν υπάρχει θάνατος οποιουδήποτε απεργού πείνας, είναι κάτι που δεν το λέω για τον συγκεκριμένο και το λέω και το υπογραμμίζω, γιατί, δυστυχώς, και σε άλλες περιπτώσεις απεργίας πείνας δεν έχουμε δει ανάλογη ευαισθησία ανθρώπων και Κομμάτων που ευαισθητοποιούνται με αυτόν τον τρόπο. Λοιπόν, τα δικαιώματα ή υπάρχουν για όλους ή δεν υπάρχουν. Και αν δε τα διεκδικείς αντικειμενικά, να υπάρχουν για όλους, δεν θα υπάρχουν για κανέναν. Εδώ πρέπει το θέμα να λυθεί σε ένα επίπεδο δημοκρατίας και ποιότητας της δημοκρατίας και να αντιληφθούν και οι υπεύθυνοι του αρμόδιου Υπουργείου ότι εάν υπάρξει η αδόκητη και η απευκταία περίπτωση ένας άνθρωπος σε απεργία πείνας να πεθάνει, αυτό θα είναι όχι στίγμα, θα είναι μία κηλίδα ανεξίτηλη και ανεπούλωτη στην ιστορία της Ελληνικής Δημοκρατίας και υπογραμμίζω ξανά, ότι αυτό δεν έχει να κάνει με τον συγκεκριμένο απεργό πείνας, έχει να κάνει με κάθε απεργό πείνας.

Π.ΤΖ.: Κυρία Κωνσταντοπούλου, σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την επικοινωνία. Καλή σας ημέρα. Ευχαριστώ θερμά.

ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Σας ευχαριστώ και εγώ, καλημέρα.