Γιάννης Βούτσινος: Σας προλογίσαμε ότι κοντά μας θα βρίσκεται η Ζωή Κωνσταντοπούλου.
Δε χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Θα την καλησπερίσω στο σημείο αυτό, να της ευχηθώ χρόνια πολλά, καλή δύναμη σε μία πολιτική τρικυμία που έχουμε.
Καλησπέρα, κυρία Κωνσταντοπούλου.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Καλησπέρα, κύριε Βούτσινε… Και για την τρικυμία, ακριβώς, δημιουργήσαμε…
Γιάννης Βούτσινος: Επειδή λέει “Πλεύση Ελευθερίας” γι’ αυτό το είπα.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: …την “Πλεύση Ελευθερίας”, ακριβώς, διότι, διαφορετικά, οι πολύ κακοί καπετάνιοι που έχουν αναλάβει το πηδάλιο της χώρας θα μας οδηγήσουν στα βράχια.
Γιάννης Βούτσινος: “Πλεύση Ελευθερίας”. Πριν έρθω στις προτάσεις που λίγο – πολύ είναι γνωστές αλλά και την καινούργια περίοδο που ξεκινά από την πλευρά σας, θα κάνω μία αναδρομή στο χρόνο, και μία αφήγηση, ίσως, γιατί έχει αξία να δούμε τι έγινε και γιατί είμαστε εδώ και τι μπορεί να γίνει, κυρία Κωνσταντοπούλου. Επειδή, τα “σπάσατε”, επιτρέψτε μου να πω, με τον Αλέξη Τσίπρα, συνολικότερα… ‘Ηταν ένα σχέδιο, το έχετε πει πολλές φορές σε συνεντεύξεις σας, το οποίο δεν το είχατε ψιλιαστεί – να το πω επί το λαϊκότερον – κυρία Κωνσταντοπούλου, πού πάει η ιστορία;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Θα σας πω με ειλικρίνεια. Πιστεύω ότι, δυστυχώς, εξαπατήθηκε όχι μόνο ο ελληνικός λαός αλλά και πάρα πολλοί και πολλές από εμάς που είχαμε πιστέψει ότι υπήρχε και στον Αλέξη Τσίπρα η πολιτική βούληση να γίνουν και οι αναγκαίες συγκρούσεις και οι αναγκαίες ρήξεις, και οι αναγκαίες διεκδικήσεις, προκειμένου να υπερασπισθούμε αυτόν το λαό. Άλλωστε, θα θυμάστε ότι υπήρχε το σύνθημα: “αναλαμβάνουμε την ευθύνη και εγγυώμαστε”. Δεν μπορεί, λοιπόν, όταν λες κάτι τέτοιο να μην το εννοείς. Κάποιοι το εννοούσαμε. Φάνηκε ότι ο Τσίπρας και ένα στενό του επιτελείο όχι απλώς δεν το εννοούσε, αλλά, στην πραγματικότητα, επεδίωκε να αναλάβει την εξουσία και να πουλήσει το λαό, όπως κι έκανε.
Γιάννης Βούτσινος: Αυτό ακούγεται πολύ σκληρό, κυρία Κωνσταντοπούλου, οφείλω να ομολογήσω. Να προχωρήσει σε ένα σχέδιο το οποίο δεν είχε καταλάβει σχεδόν κανένας, εκτός από τους πολύ δικούς του ανθρώπους. Ο ελληνικός λαός, τι δεν κατάλαβε, επίσης – πρέπει να ρωτήσω, κυρία Κωνσταντοπούλου; Τι εκτιμάτε εσείς ότι δεν κατάλαβε; Ή δεν ήθελε να δει το προφανές, ουσιαστικά, γυρνώ πάλι το χρόνο πίσω…
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Να μη ρίχνουμε την ευθύνη στο λαό. Ο λαός έκανε μια πολύ μεγάλη υπέρβαση από το 2011-’12 και μετά. Έριξε Κυβερνήσεις. Διεκδίκησε μία άλλη μοίρα και μια άλλη προοπτική και αυτό που λέμε σήμερα, αυτό που λέει η “Πλεύση Ελευθερίας” και η δέσμευση με την οποία κοιτούμε το μέλλον είναι ότι αυτή η προσπάθεια δεν πρέπει να μείνει στα μισά, επειδή κάποιοι πρόδωσαν την εμπιστοσύνη και την υπόθεση της διεκδίκησης και της απελευθέρωσης του τόπου και του λαού. Ο λαός πήρε γενναίες αποφάσεις, υπήρξε μεγαλειώδες το “ΟΧΙ” του στις 5 Ιουλίου 2015. Αυτό το “ΟΧΙ” ισχύει μέχρι σήμερα. Αυτό το “ΟΧΙ” δεσμεύει, όχι μόνο εμάς, δεσμεύει και όσους έξωθεν της χώρας διατείνονται ότι αποτελούν «θεσμούς»…
Γιάννης Βούτσινος: Μεταφράστηκε αλλιώς, όμως, έτσι κυρία Κωνσταντοπούλου;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Όχι, παραβιάστηκε, δε μεταφράστηκε καθόλου αλλιώς.
Γιάννης Βούτσινος: Παραβιάστηκε.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Δεν είχε κανείς την εξουσιοδότηση, κύριε Βούτσινε, να μεταφράζει ούτε να μεθερμηνεύει. Το “ΟΧΙ” ήταν ΟΧΙ.
Γιάννης Βούτσινος: Μήπως περίμενε κάτι άλλο από το δημοψήφισμα; Σας διακόπτω για να κάνουμε κουβέντα, για να καταλήξουμε και σε συμπεράσματα.. Περίμενε κάτι άλλο;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Ποιος;
Γιάννης Βούτσινος: Ο κ. Τσίπρας από το δημοψήφισμα.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Η εκτίμησή μου είναι ότι πίστευε ότι θα επικρατούσε το “ΝΑΙ”. Βεβαίως, δεν ομολόγησε κάτι τέτοιο σε εμάς. Η πορεία των πραγμάτων, όμως, μετά το “ΟΧΙ”, καταδεικνύει ότι, τελικώς, δρομολογήθηκε μία σειρά ενεργειών και γεγονότων που ήταν συμβατά με ένα “ΝΑΙ” και όχι με ένα “ΟΧΙ”. Είναι προφανές ότι το δημοψήφισμα σκέφθηκε να το χρησιμοποιήσει ως άλλοθι ο κ. Τσίπρας για να μην πάρει αυτές τις αποφάσεις αναλαμβάνοντας και την ευθύνη. Βεβαίως, δεν του έδωσαν το άλλοθι οι πολίτες, δεν του έδωσε το άλλοθι ο λαός και, έτσι, αναγκάστηκε, τελικώς, να ξετυλίξει την στρατηγική του, την πολιτική του και την έλλειψη ηθικής του.
Γιάννης Βούτσινος: Το πλάνο ήταν από την αρχή αυτό και στην πορεία, όταν έγινε πρωθυπουργός – να το πούμε έτσι όπως συνηθίζεται στους δημοσιογραφικούς κύκλους – γαντζώθηκε από την εξουσία, κυρία Κωνσταντοπούλου;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κύριε Βούτσινε, νομίζω ότι αυτά, κάποια στιγμή, θα πρέπει να τα ρωτήσετε στον κ. Τσίπρα. Θα πρέπει και οι συνάδελφοί σας…
Γιάννης Βούτσινος: Σωστά.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: …να υποβάλουν αυτές τις ερωτήσεις, γιατί μου κάνει τεράστια εντύπωση το ότι δεν τις υποβάλλουν αυτές τις ερωτήσεις. Η δική μου εκτίμηση, πάντως, είναι ότι αυτήν την επιλογή, προφανώς, πρέπει να την είχε κάνει από πριν. Γιατί αυτή είναι μία επιλογή που δε γίνεται στην πορεία και δεν είναι μία επιλογή που δικαιολογείται με βάση τις πολιτικές πρωτοβουλίες και τις πολιτικές στρατηγικές και χαράξεις που είχαν, ουσιαστικά, αποτελέσει και κομμάτι ενός προγράμματος για το οποίο όλοι είχαμε δεσμευθεί.
Γιάννης Βούτσινος: Επειδή θα έχει αξία να πούμε για την “Πλεύση Ελευθερίας”, το τελευταίο ερώτημα αναδρομικό είναι ο ρόλος του Γιάνη Βαρουφάκη. Δεν γνώριζε ο πρωθυπουργός τι λέει ο κ. Βαρουφάκης ή και το αντίστροφο, δεν ήταν σε συνεννόηση αυτοί οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές, κυρία Κωνσταντοπούλου; Σε εσάς, ίσως, αν θέλετε, επειδή ξέρει ότι ήσασταν και δυναμική να μην ανοιγόταν και περισσότερο. Δεν υπήρχε και μια συνεννόηση ανάμεσα σε αυτούς τους δύο άνδρες, εκτιμάτε;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Εκτιμώ, ότι σε πολλά πράγματα υπήρχαν άδηλα κίνητρα, άδηλες στοχεύσεις, άδηλοι σκοποί. Εκτιμώ, επίσης, ότι η στρατηγική που ακολούθησε ο κ. Τσίπρας, δηλαδή να επιλέξει πρόσωπα τα οποία μεταξύ τους δεν είχαν επικοινωνία και σχέση προηγούμενης συνάφειας και επαφής, εξυπηρέτησε το κόλπο του να κορϊδεύει στην ουσία τους πάντες. Ο κ. Βαρουφάκης, όπως ξέρετε, δεν ήταν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είχε επαφή με κανέναν από τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και η εκτίμησή μου είναι ότι στην πορεία των πραγμάτων, αφού ήδη είχαν γίνει και επιλογές και λάθη, συνειδητοποίησε τις διαστάσεις αυτής της κυβερνητικής σύνθεσης και αυτής της διαπραγμάτευσης. Δεν επιδιώκω να εξωραΐσω τις καταστάσεις, ούτε να αφαιρέσω ευθύνες. Ο καθένας μας έχει την ευθύνη του και, σε σχέση με την ευθύνη που ανέλαβε και στην οποία ανταποκρίθηκε, απαντά. Εγώ δεν έχω την πρόθεση να κάνω τον κριτή των πάντων, σας λέω την εκτίμησή μου σε σχέση με το πώς κινήθηκαν ο καθένας και η καθεμιά σε αυτήν την περίοδο.
Γιάννης Βούτσινος: Πάμε τώρα στην “Πλεύση Ελευθερίας”, γιατί αυτό έχει αξία να δούμε, αν και πάλι επιστρέφοντας και αναδρομικά, γνωρίζουν τη στάση σας και τις θέσεις σας και αναγνωρίζουν, βεβαίως, όλοι την ακεραιότητά σας και το ότι, ουσιαστικά, πρεσβεύετε αυτό που λέγατε και πριν, και συνεχίζετε να το κάνετε, κυρία Κωνσταντοπούλου. Η “Πλεύση Ελευθερίας” σε έναν πολυκερματισμένο πολιτικό χάρτη πού χωρά, τι ακριβώς επιδιώκει να κάνει;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κοιτάξτε, η “Πλεύση Ελευθερίας” είναι αυτό που λέει: είναι μία πορεία προς την απελευθέρωση του λαού μας και δεν πάει να στριμωχτεί σε κάποιον χάρτη. Πάει να ανοίξει πανιά και να ανοίξει τις πόρτες της προς ολόκληρη την κοινωνία, προς τους ανθρώπους που δεν παραιτούνται, δε χαρίζουν τη ζωή και το μέλλον τους. Θέλει να είναι ένα κόμμα-κίνημα μέσα από την κοινωνία, μέσα από τους ανθρώπους, γι’ αυτό και συγκροτείται με εντελώς ανοιχτή διαδικασία, γι’ αυτό και βάζει ως προτάγματα εκείνα που κάποιοι επιδιώκουν να θάψουν, δηλαδή τη Δημοκρατία που είναι το κυρίαρχο, την Δικαιοσύνη, την Διαφάνεια, τα Δικαιώματα, την Διαγραφή του χρέους, την Διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών. Αυτά είναι και τα 6 “Δ” μας, τα πανιά, δηλαδή, τα “Δ” του καραβιού της “Πλεύσης Ελευθερίας”
Γιάννης Βούτσινος: Τώρα, όμως, εδώ το πολιτικό στίγμα, ουσιαστικά, να το πω εγώ σε μία απλή γραμμή είναι, να αποτινάξουμε τον μνημονιακό ζυγό, κυρία Κωνσταντοπούλου;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Γιατί το λέτε, έτσι, περιπαιχτικά;
Γιάννης Βούτσινος: Όχι, δεν το λέω… Μην παρεξηγηθώ…
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Είναι, ναι, βεβαίως…
Γιάννης Βούτσινος: Αυτή είναι η καθαρή γραμμή σας;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Ναι, είναι η καθαρή γραμμή μας και είναι αυτό που, κατά την άποψή μου και κατά την άποψή μας, έχει ξεκινήσει ως πορεία…
Γιάννης Βούτσινος: Σας είπα ότι εκτιμώ τη στάση που κρατήσατε, έτσι; Δεν έχω διάθεση ούτε για ειρωνείες, ούτε για τίποτα, να μην παρεξηγηθώ.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Ούτε εγώ να παρεξηγηθώ. Σας ρώτησα, γιατί επιδιώκεται – με “αι” – από πολλές πλευρές να υποβαθμισθεί η υπόθεση της αποτίναξης του μνημονιακού ζυγού. να υποτιμηθεί η σημασία…
Γιάννης Βούτσινος: Δεν το κρύψατε ποτέ εσείς…
Ζωή Κωνσταντοπούλου: …του να διώξουμε αυτήν τη δεσποτεία. Διότι, αυτό το οποίο λέω, κύριε Βούτσινε, και πρέπει να το υπογραμμίσω, για άλλη μία φορά, είναι ότι το Μνημόνιο δεν είναι ένα οικονομικό πρόγραμμα, όπως θέλουν κάποιοι να μας πείσουν. Το Μνημόνιο είναι ένα καθεστώς. Είναι ένα καθεστώς ανελεύθερο, αντιδημοκρατικό, το οποίο αν το αφήσουμε να μακροημερεύσει, έχει όλα τα χαρακτηριστικά και πλήρη την προοπτική να μετατραπεί σε μία καταδυναστευτική κατάσταση για το λαό και για τον τόπο, όχι μόνο για τα επόμενα χρόνια, όχι μόνο για τις επόμενες δεκαετίες αλλά και για αιώνες. Γνωρίζει ο τόπος αυτός και γνωρίζει και ο λαός αυτός από δεσποτικά καθεστώτα, από απολυταρχικά αυταρχικά καθεστώτα. Και έχει, ευτυχώς, δείγματα γραφής και αντίστασης και αγώνα. Και έναν τέτοιο αγώνα πρέπει να δώσουμε και τώρα.
Γιάννης Βούτσινος: Μήπως είναι, όμως, οι κακοί έλληνες, κυρία Κωνσταντοπούλου; Οι οποίοι, οφείλω να πω ότι, ήταν, ουσιαστικά, το μαύρο πρόβατο, οι κακοί της παρέας σε όλο αυτό το πλάνο που είχε διαμορφωθεί; Και έπρεπε να συμμορφωθούμε; Όταν μας δίνουν χρήματα, μας δανείζουν, κάτι θα πρέπει να κάνουμε κι εμείς, έτσι δεν είναι; Τι λέτε;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Καταρχάς, πρέπει να είναι σαφές ότι…
Γιάννης Βούτσινος: Μπαίνουμε σε ένα Μνημόνιο και πρέπει να παίξουμε με τους όρους που μας βάζουν οι άλλοι όχι εμείς, έτσι δεν είναι; Αυτό λέει η λογική.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Όχι δεν είναι έτσι.
Γιάννης Βούτσινος: Για πείτε μου.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Καταρχάς, γνωρίζετε πολύ καλά και επειδή είμαστε και πολύ κοντά στην ηλικία, μπορούμε να το πούμε για την γενιά μας, γνωρίζετε πολύ καλά ότι, οι νέες γενιές και οι επόμενες γενιές, αλλά ας μιλήσουμε για τις μεταπολιτευτικές γενιές, δεν έχουν ούτε συνεισφέρει, ούτε νομιμοποιήσει, ούτε συμπράξει στη δημιουργία αυτού του χρέους. Δεν έχουν καν νομιμοποιήσει πολιτικά τις Κυβερνήσεις οι οποίες κατέστρεψαν τη χώρα.
Αυτό είναι το ένα.
Το δεύτερο είναι, ότι το χρέος αυτό που επισείεται ως «δαμόκλειος σπάθη» και χρησιμοποιείται ως εργαλείο καταδυνάστευσης του λαού, αποδείχθηκε και από τον λογιστικό έλεγχο του χρέους που έγινε από την Επιτροπή της Βουλής, την Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, ότι δεν οφείλεται. Ότι δεν είναι, δηλαδή, σύννομο, ότι είναι ένα παράνομο χρέος, απεχθές, ότι δεν δημιουργήθηκε από τον λαό, δεν ανταποκρίνεται και δεν αντιπροσωπεύει δαπάνες οι οποίες έγιναν για το Δημόσιο συμφέρον ή για το κοινωνικό συμφέρον και, επομένως, υπάρχουν όλα τα στοιχεία και τα χαρακτηριστικά που επιτρέπουν τη διαγραφή του, επιτρέπουν την αποκήρυξή του, μια κυριαρχική πράξη που κάθε Κυβέρνηση η οποία υπηρετεί την Δημοκρατία και το δημόσιο συμφέρον και τον λαό, όφειλε να ενεργήσει.
Εγώ αυτό ανέμενα ότι θα έκανε η Κυβέρνηση Τσίπρα. Δεν το έκανε και δεν θα το κάνει. Αυτή τη στιγμή παριστάνει ότι δήθεν διαπραγματεύεται και ότι δήθεν, σε ένα μελλοντικό χρόνο θα συζητηθεί το ζήτημα του χρέους, όταν έχει αποδεχθεί να πετσοκόβει μισθούς, συντάξεις, αποδοχές αλλά και να επιβαρύνει με νέους φόρους μία καθημαγμένη κοινωνία, κοροϊδεύοντας στην πραγματικότητα ότι δήθεν θα πάρει κάτι σε αντάλλαγμα.
Για το ερώτημά σας λοιπόν ότι, «μπήκαμε στο χορό και πρέπει να χορέψουμε γιατί κάποιοι μας δανείζουν», η απάντηση είναι ξεκάθαρη: αποδεικνύεται πρώτον, ότι το Μνημόνιο δεν συνήφθη για να εξυπηρετηθεί το χρέος της Ελλάδας, συνήφθη για να εξυπηρετηθούν οι γερμανικές και οι γαλλικές Τράπεζες. Αυτό δείχνει ο λογιστικός έλεγχος. Το Μνημόνιο δεν εξυπηρετεί τη μείωση του χρέους, άλλωστε ξεκίνησε από λιγότερο από 120% του ΑΕΠ το 2010 και είμαστε αυτή τη στιγμή κοντά στο 190% του ΑΕΠ. Επομένως, δεν υπηρετεί αυτό το σκοπό το Μνημόνιο. Αντίθετα, εκείνοι οι οποίοι εμφανίζονται ως δανειστές, ας πούμε χώρες – μέλη της Ε.Ε., όχι απλώς δεν μειώνουν την περιουσία τους αλλά αντίθετα πλουτίζουν από το Μνημόνιο.
Γιάννης Βούτσινος: Είναι αληθές.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Η Γερμανία έχει αποκομίσει κάποιες δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ.
Γιάννης Βούτσινος: Θα σας διακόψω όμως.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Παρακαλώ.
Γιάννης Βούτσινος: Δεν υπάρχουν χώρες οι οποίες μπήκαν στο Μνημόνιο, κυρία Κωνσταντοπούλου, εγώ θα τα δεχτώ όλα αυτά που λέτε, αλλά βγήκανε και η Ελλάδα είναι η μοναδική, άρα τι να υποθέσουμε συνολικότερα; Η Κύπρος βγήκε πριν από λίγο διάστημα.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Είναι καλό που αναφέρετε το παράδειγμα της Κύπρου.
Γιάννης Βούτσινος: Και όχι μόνο, γιατί είναι κι άλλες χώρες, αλλά η Ελλάδα παραμένει για έκτο χρόνο.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Το παράδειγμα της Κύπρου μας επιτρέπει να έχουμε μία πολύ καλή αίσθηση του τι θα πει «διάσωση» και τι θα πει «έξοδος από το Μνημόνιο». Η Κύπρος «βγαίνει» σε πολλά εισαγωγικά, από το Μνημόνιο με κατεστραμμένη την οικονομία της, με κατεστραμμένες τις ενεργές κοινωνικές ομάδες. Σας θυμίζω ότι η Κύπρος μπήκε στο Μνημόνιο…
Γιάννης Βούτσινος: Τύποις δηλαδή έχει βγει ουσιαστικά από το μνημόνιο;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Βεβαίως, τύποις, διότι συνεχίζεται η επιτήρηση, συνεχίζεται μία τρομακτική, ασφυκτική πίεση σε επίπεδο οικονομικών προγραμμάτων και δημοσιονομικής προσαρμογής. Η Κύπρος έχει 20% ανεργία πραγματικά αυτή τη στιγμή, καταγεγραμμένη και μη καταγεγραμμένη, όταν ήταν η χώρα της Ε.Ε. με τα χαμηλότερα – από τα χαμηλότερα ποσοστά ανεργίας, προ Μνημονίου.
Γιάννης Βούτσινος: Σωστά.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Επίσης, να μην ξεχνάμε ότι στην Κύπρο συνέβη για πρώτη φορά, η πραξικοπηματική εργαλειοποίηση του ευρώ. Έκλεισαν οι Τράπεζες για σχεδόν δύο εβδομάδες, προκειμένου η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κυπριακής Δημοκρατίας, να αλλάξει την απόφασή της σε σχέση με τα Μνημόνια. Έγινε, δηλαδή, η πρώτη εχθροπραξία στην Κύπρο από την ΕΚΤ.
Μην εμφανίζουμε, λοιπόν, μια κατάσταση εξωραϊσμένη.
Γιάννης Βούτσινος: Σίγουρα όχι, αλλά βγήκε, οι άλλες χώρες, ήταν και Ιρλανδία;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Και η Ιρλανδία. Η Ιρλανδία έχει άλλα επίσης αντίστοιχα παραδείγματα.
Γιάννης Βούτσινος: Η Πορτογαλία;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Και η Πορτογαλία. Ακούστε με.
Γιάννης Βούτσινος: Θέλω να πω ήθελαν να μας τιμωρήσουν εμάς τους Έλληνες, ξαναλέω τους «τεμπέληδες», τους απείθαρχους, τους δεν ξέρω τι άλλο;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Θα σας πω. Κατά την άποψή μου, εμπεριέχονται ιδιαίτεροι συμβολισμοί στο να καθυποτάξει κανείς τον ελληνικό λαό. Είναι ένας λαός, που έχει αντισταθεί ως μικρός λαός, που έδωσε μέγιστα δείγματα αντίστασης και φρονήματος. Άρα ναι, αυτό συμβολικά σημαίνει πολλά, το να μπορέσουν να μας καθυποτάξουν, μην το υποτιμάτε.
Το δεύτερο είναι ότι δυστύχησε και ατύχησε ο λαός αυτός να έχει επίορκες Κυβερνήσεις, οι οποίες και τον ζημίωσαν και συνηλλάγησαν, γιατί μην ξεχνάμε ότι, η υπερχρέωση και η καταστροφή της χώρας αυτής, δεν συνέβη μόνο από τις Κυβερνήσεις που ανέλαβαν την εξουσία στην Ελλάδα, συνέβη σε συνεργασία και με άλλες κυβερνήσεις και με Ευρωπαϊκά όργανα.
Να μη ξεχνάμε τα μεγάλα σκάνδαλα διαφθοράς, της Siemens, τα σκάνδαλα των εξοπλιστικών, που εμπλέκουν εταιρίες ξένες και γαλλικές και γερμανικές, με άμεση διασύνδεση με τις αντίστοιχες Κυβερνήσεις. Να μην ξεχνάμε τα ωφελήματα των Τραπεζών και των γαλλικών και των γερμανικών μέσα από αυτές τις υποθέσεις διαφθοράς, αλλά και μέσα από τη συνολική οικονομική διαχείριση. Και να μην υποτιμάμε το τι σημαίνει το Μνημόνιο σε επίπεδο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο.
Το Μνημόνιο στην πραγματικότητα ξεκίνησε από την Ελλάδα ως πείραμα, εξήχθη σε άλλες χώρες τις οποίες αναφέρατε Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρος. Αυτή τη στιγμή, εκείνο το οποίο διακυβεύεται είναι το Μνημόνιο να γίνει καθεστώς συνολικά στην Ε.Ε. και πέραν αυτής. Διότι οι μεγάλες συμβάσεις που είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης μεταξύ Ε.Ε. και Ηνωμένων Πολιτειών, η TTIP και άλλες, είναι, στην πραγματικότητα, Μνημόνια σε μεγέθυνση, είναι συμφωνίες οι οποίες αντιμετωπίζουν τις χώρες σαν να ήταν εταιρίες, αντιμετωπίζουν τους λαούς σαν να είναι αναλώσιμα προϊόντα, αντιμετωπίζουν τους πολίτες σαν «υπό απόλυση εργατικό δυναμικό» .
Γιάννης Βούτσινος: Εδώ δεν πρέπει όμως μαζί με την Ελλάδα, μιας και το αναφέρατε και σωστά κάνετε, να πουν εντάξει, μπορεί η Γερμανία, η Γαλλία οι ισχυρές δυνάμεις να θέλουν να το κάνουν όλο αυτό με τον τρόπο που αναλύσατε. Οι υπόλοιποι λαοί της Ευρώπης μαζί με την Ελλάδα, δεν μπορούν να κάνουν ένα ισχυρό μπλοκ απέναντι σε όλη αυτή τη διαδικασία;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Γνώμη μου είναι ότι και μπορούν και θα το κάνουν.
Γιάννης Βούτσινος: Δεν μπορεί, δηλαδή, μια Γερμανία να «κουμαντάρει», να το πω εγώ έτσι, ολόκληρη την Ευρώπη.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Η άποψή μου, κύριε Βούτσινε, είναι ότι και μπορούν οι λαοί και πρέπει και θα το κάνουν.
Γιάννης Βούτσινος: Αυτό λέω.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Να μην υποτιμάμε από την άλλη μεριά ότι υπέστη πλήγμα το κοινωνικό φρόνημα σε ολόκληρη την Ευρώπη, όταν είδαν όλοι οι άνθρωποι που ήταν αλληλέγγυοι προς εμάς, αλληλέγγυοι προς την Ελλάδα και προς τον ελληνικό λαό, όταν είδαν αυτό το στραπατσάρισμα του «ΟΧΙ» και αυτό το πραξικόπημα. Και είδαν και μια κυβέρνηση να αναλαμβάνει ουσιαστικά την υλοποίηση και διεκπεραίωση του πραξικοπήματος, αυτό ήταν μεγάλο χτύπημα και κατά την άποψή μου δεν ήταν τυχαίο χτύπημα. Το να χτυπήσεις το φρόνημα και να χτυπήσεις την ελπίδα είναι ένα καίριο πλήγμα στην προοπτική αντίστασης και αγώνα. Παρ’όλα αυτά, η άποψή μου και η άποψη της Πλεύσης Ελευθερίας είναι ότι ούτε εξαντλήθηκαν οι δυνάμεις μας, ούτε τελείωσαν οι εναλλακτικές μας, ούτε έχουμε το δικαίωμα να παραιτηθούμε σε αυτή την κρίσιμη στιγμή. Αντίθετα, έχουμε το καθήκον να παλέψουμε.
Γιάννης Βούτσινος: Εγώ τώρα λοιπόν, μιας και μιλάτε για την Πλεύση Ελευθερίας, θέλω να το πω, να γίνουμε πιο ρεαλιστές, πιο πρακτικοί.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Δεν υπάρχει τίποτε πιο ρεαλιστικό από το αγωνιστικό και το ιδεαλιστικό. Όλα τα άλλα είναι υπονομευτικά.
Γιάννης Βούτσινος: Σωστά. Θα ρωτήσει κάποιος τώρα αν σας είχε απέναντί του, ένας από τους τηλεθεατές, γίνονται αυτά που λέει η κα Κωνσταντοπούλου; Πρακτικά.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Αν τα κάνουμε, γίνονται.
Γιάννης Βούτσινος: Πρακτικά. Να πάμε κόντρα στο ρεύμα, κόντρα στη Γερμανία, κόντρα στο σύστημα, έτσι όπως το λέτε εσείς, έτσι να το ερμηνεύσω πολύ σύντομα. Γίνονται;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Γίνονται, αν τα κάνουμε. Οι άνθρωποι καθορίζουν την τύχη τους, οι άνθρωποι καθορίζουν το μέλλον τους, οι άνθρωποι έχουν αποδείξει ότι μπορούν να πραγματοποιούν τις μεγαλύτερες ανατροπές. Και αυτός εδώ ο λαός έχει, επίσης, αποδείξει ότι είναι ικανός για την μεγαλύτερη αντίσταση και την δημιουργία. Εκείνοι που προσπαθούν να μας πείσουν ότι τίποτα δεν γίνεται, είναι οι ίδιοι που τρέμουν ότι θα συνειδητοποιήσει ο λαός τη δύναμή του και θα πάρει την κατάσταση στα χέρια του, με δημοκρατικό, επαναστατικό τρόπο.
Γιάννης Βούτσινος: Το κοστολόγιο το έχει κάνει η Πλεύση Ελευθερίας σε όλο αυτό που λέτε; Δηλαδή, να αποτινάξει το μνημόνιο.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Έχουμε κάνει, κύριε Βούτσινε, το κοστολόγιο και την κοστολόγηση των Μνημονίων.
Γιάννης Βούτσινος: Ακούει ο κόσμος π.χ. ότι θα βγούμε από το ευρώ, τι θα γίνει αύριο; Δεν θα πάρει το μισθό του ο δημόσιος υπάλληλος; Πόσες επιχειρήσεις θα κλείσουν και όλα τα υπόλοιπα. Τα έχετε βάλει κάτω αυτά.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Ακούστε με λίγο, να σας απαντήσω, γιατί αυτές τις ερωτήσεις θα σας πω ότι τις θεωρώ αποπροσανατολιστικές. Έχουμε κάνει το κοστολόγιο του τι σημαίνει το Μνημόνιο και του τι σημαίνει η επιλογή του παραμένουμε υπό αυτή τη δεσποτεία. Το κοστολόγιο, λοιπόν, είναι, η πλήρης απώλεια της Δημοκρατίας, η πλήρης απώλεια της λαϊκής κυριαρχίας, η πλήρης απώλεια της ανεξαρτησίας της χώρας μας και η πλήρης απώλεια του ελέγχου της δημόσιας περιουσίας και των εργαλείων του δημοσίου και του δημόσιου πλούτου. Το κοστολόγιο, επίσης, είναι, χιλιάδες ανθρώπινες ζωές, εκατομμύρια άνεργοι, πάρα πολύ μεγάλα ποσοστά, δυσθεώρητα ποσοστά ανεργίας, φτώχειας, περιθωριοποίησης, δυστυχίας. Αυτό το κόστος, λοιπόν, λέμε ότι δεν πρέπει, δεν οφείλουμε και δεν έχουμε καμία υποχρέωση να το πληρώνουμε.
Αντίθετα, λέμε ότι πρέπει να δώσουμε τη μάχη για την απελευθέρωση του λαού και της χώρας. Και δεν προσποιούμαστε ότι είναι μια μάχη εύκολη, ούτε μια μάχη χωρίς κόστος. Αλλά αυτές είναι επιλογές, οι οποίες είναι βαθιά υπαρξιακές και συνειδησιακές. Εγώ μπορώ να δεχθώ κάποιον που λέει «θέλω να ζήσω δούλος γιατί δεν θέλω να διακυβευθεί το παραμικρό σε σχέση με αυτά που θεωρώ κεκτημένα». Και αυτό είναι μια επιλογή που ο καθένας και η καθεμία θα κάνει. Αυτή τη στιγμή μας καλούν να ζήσουμε υποδουλωμένοι. Η Πλεύση Ελευθερίας λέει να μην ζήσουμε υποδουλωμένοι.
Γιάννης Βούτσινος: Εντός ή εκτός ευρώ, τι λέει η Πλεύση Ελευθερίας; Να μην ζήσουμε υποδουλωμένοι πώς; Σε ένα ευρώ, εκτός ευρώ; Τι λέτε, κα Κωνσταντοπούλου;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Λέω ότι το ζήτημα του νομίσματος, έρχεται μετά από το ζήτημα του πολιτεύματος. Και όταν το νόμισμα δεν χρησιμοποιείται ως νόμισμα, αλλά χρησιμοποιείται ως εργαλείο υποταγής, τότε είναι αυτονόητη υποχρέωση της κάθε μορφής εξουσίας αλλά και του ίδιου του λαού να έχει εναλλακτικές. Η Πλεύση Ελευθερίας δεν είναι δογματική υπέρ του ενός ή του άλλου νομίσματος, γιατί όλα τα νομίσματα, όπως και να τα πούμε, είναι μόνο μέσα, μέσα επίτευξης συγκεκριμένου σκοπού σε μία Δημοκρατία, με κοινωνική δικαιοσύνη, που είναι η κοινωνική ευημερία, η κοινωνική πρόοδος. Όταν δεν χρησιμοποιείται, λοιπόν, το νόμισμα ως μέσο κοινωνικής ευημερίας, αλλά ως εργαλείο υποδούλωσης, τότε είναι αυτονόητο και δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να το πούμε, το λέμε βροντερά, ότι πρέπει ο λαός να έχει άμυνες και εναλλακτικές. Όχι από δογματισμό υπέρ ενός άλλου νομίσματος, αλλά από επιμονή στη Δημοκρατία και την ελευθερία.
Γιάννης Βούτσινος: Θέλω να μου πείτε ως Πλεύση Ελευθερίας, θέλετε εκλογές; Έχετε τώρα ξεκινήσει την προσπάθεια, τουλάχιστον με τις ανακοινώσεις που κάνατε, το ζητάνε και άλλοι πολιτικοί αρχηγοί, ο κος Μητσοτάκης, επί παραδείγματι, η κα Γεννηματά. Εσείς θέλετε; Είστε έτοιμοι για εκλογές; Αν και όποτε γίνουν κυρία Κωνσταντοπούλου;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Η Πλεύση Ελευθερίας ξεκίνησε στις 19 Απριλίου, είναι και η μέρα Φιλελληνισμού και Διεθνούς Αλληλεγγύης η μέρα των γενεθλίων μας, ας το πούμε έτσι, ως μία ανοιχτή πρόσκληση και μία ανοιχτή διαδικασία συγκρότησης ενός κόμματος – κινήματος με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες. Δεν πρόκειται να βρεθούμε ανέτοιμοι σε έναν ενδεχόμενο αιφνιδιασμό Αν με ρωτάτε τι πιστεύω ότι θα κάνει η Κυβέρνηση αυτή, πιστεύω ότι θα κάνει ό,τι νομίζει ότι τη συμφέρει. Πιστεύω ότι τζογάρουν ανοιχτά ακόμα και με τις δημοκρατικές διαδικασίες και, επομένως, ανά πάσα στιγμή είναι πιθανόν να πάρουν και μια τέτοια απόφαση, όπως το έκαναν το καλοκαίρι, προκειμένου να εκκαθαρίσουν τις αντιμνημονιακές δυνάμεις από την βουλή και να εφαρμόζουν πιο εύκολα τα Μνημόνια. Αν τώρα, λοιπόν, κρίνουν ότι τους συμφέρει να επιταχύνουν ακόμα και για να προσπαθήσουν να μας εμποδίσουν από το να συγκροτηθούμε ή για οποιονδήποτε άλλο λόγο πολιτικού κερδοσκοπισμού, εμείς θα είμαστε έτοιμοι. Ό,τι και να κάνουν θα είμαστε έτοιμοι.
Γιάννης Βούτσινος: Και με συνεργασίες;
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Νομίζω ότι είναι πολύ νωρίς να μιλάμε για αυτό, όμως θα σας πω εκείνο που αποτελεί διακηρυκτική μας αρχή, ότι δηλαδή θέλουμε μέσα από τη δημιουργία μας, μέσα από τη συγκρότησή μας, να αποτελέσουμε κύτταρο ενός ευρύτερου μετώπου, ενός ευρύτερου κινήματος στο οποίο θα συναντηθούμε και με κοινωνικά κινήματα και με πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, με τις οποίες θα μας συνδέουν ίδιες αφετηρίες, σκοποί, στόχοι και αξίες. Συνεπώς, προφανώς δεν έχουμε κανέναν πολιτικό απομονωτισμό μέσα στο πλαίσιο, βέβαια, των διακηρυκτικών μας αρχών και των πολύ συγκεκριμένων στόχων και στοχεύσεών μας.
Γιάννης Βούτσινος: Μάλιστα. Συμπερασματικά, λοιπόν, για να κλείσουμε μιας και βρεθήκατε στην ευρύτερη περιοχή της Στερεάς, επειδή διπλή Ανάσταση δεν κάναμε, όπως είπε ο Πρωθυπουργός, θέλω το δικό σας μήνυμα με τη νέα προσπάθεια που κάνετε ως Πλεύση Ελευθερίας και να κλείσουμε με αυτό, κυρία Κωνσταντοπούλου. Απευθυνόμενη στον Στερεοελλαδίτη.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κοιτάξτε, θα σας έλεγα ότι η σύμπτωση φέτος της Ανάστασης, της ημέρας του Πάσχα με την Πρωτομαγιά, είναι μία σύμπτωση με πολλούς συμβολισμούς. Γιατί, από την μία πλευρά, μας κάνει να σκεφτόμαστε την αναγκαία Ανάσταση του λαού μας, που θα έρθει μέσα από την εγρήγορση του ίδιου του λαού, από την άλλη μας υπενθυμίζει ότι τα δικαιώματα, οι ελευθερίες μας, η ελευθερία μας είναι κατακτημένη με θυσίες και ακόμη και με αίμα. Η Πρωτομαγιά αναφέρεται στα εργατικά και εργασιακά δικαιώματα που κατακτήθηκαν πριν από 130 χρόνια με το αίμα των εργατών. Και το 1944, Πρωτομαγιά επίσης, εκτελέστηκαν οι 200 στην Καισαριανή. Ακόμη δεν έχει υπάρξει Ελληνική Κυβέρνηση που να εγγράψει στον προϋπολογισμό του Κράτους τις γερμανικές οφειλές. Εμείς το βάζουμε ως πρόταγμα και η περιοχή εδώ έχει πολλά θύματα, πολλά πολλά θύματα που δεν επιτρέπεται να μείνουν χωρίς δικαίωση. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι, με την αισιοδοξία και της βουλήσεως μας και της πεποιθήσεώς μας στην ελευθερία αλλά και της ετοιμότητάς μας να παλέψουμε προσβλέποντας σε μία Ανάσταση του λαού, της κοινωνίας και του τόπου, την ίδια ώρα θυμόμαστε ότι η ελευθερία μας και τα δικαιώματα κτήθηκαν με θυσίες και πρέπει να παλέψουμε για να τα επανακατακτήσουμε και να τα προστατεύσουμε.
Γιάννης Βούτσινος: Σας ευχαριστώ πολύ για την παρουσία σας στο «ENA» Κεντρικής Ελλάδος, να είστε καλά, καλή συνέχεια στη νέα σας κίνηση ως Πλεύση Ελευθερίας με τους συνεργάτες σας, καλό βράδυ, να είστε καλά.
Ζωή Κωνσταντοπούλου: Σας ευχαριστώ κι εγώ.
