Κώστας Ζηκογιάννης:
“Κλείνει σήμερα η προεκλογική εκστρατεία του Ζαν Λυκ Μελανσόν και της Ανυπότακτης Γαλλίας, που ξεκίνησε πριν έξι μήνες και κάτι, στις 16 Οκτωβρίου 2016, στη Λιλ. Στη συγκέντρωση εκείνη είχα το ιδιαίτερο προνόμιο να είμαι παρών, εκπροσωπώντας την Πλεύση Ελευθερίας, μαζί με τη Ζωή, που ήταν η κεντρική ομιλήτρια πριν τον ίδιο τον Μελανσόν.
Έζησα από κοντά τότε το πάθος των ανθρώπων γύρω του, που πάλεψαν αυτό το εξάμηνο για να φτάσουν σε κάθε γωνιά της Γαλλίας και να δημιουργήσουν, ουσιαστικά, μια μοναδική ευκαιρία για την Ευρώπη, μια ευκαιρία που, μετά την προδοσία στην Ελλάδα, δύσκολα μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι θα ξαναδοθεί σε τόσο σύντομο χρόνο.
Φαίνεται όμως πως οι λαοί δεν είναι διατεθειμένοι να συμμορφωθούν ούτε σε υποδείξεις ούτε σε απειλές ούτε και στον ίδιο τον τρόμο. Τις πρώτες τις προσέφερε ο Τσίπρας με το αντιπαράδειγμά του. Τις δεύτερες τις εξαπολύει κάθε φερέφωνο και όργανο του καθεστώτος με τις αυξήσεις στα spread, την κινδυνολογία και τις επιθέσεις κάθε είδους σε πρόσωπα και ιδεολογίες. Και επειδή τα δύο πρώτα δεν έφτασαν, δυο μέρες πριν τις εκλογές προέκυψε ένας ακόμα «μοναχικός τρελός τρομοκράτης», που μόνο στόχο είχε, στην πραγματικότητα, να προωθήσει τους φασίστες, οι οποίοι, ως συνήθως, προβάλλουν ως κύρια υπόσχεση την «ασφάλεια» του πληθυσμού από τέτοιες επιθέσεις…
Παρ’ όλα αυτά, η Γαλλία σήμερα μπορεί να ελπίζει. Και μαζί της μπορεί να ελπίζει όλη η Ευρώπη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το σάπιο κατεστημένο θα αντισταθεί με κάθε τρόπο, όπως όσοι προανέφερα.
Γνωρίζουμε, δυστυχώς, πως στα καθ’ ημάς έχει κατορθώσει να αλώσει ακόμα και το μεγαλύτερο μέρος της υποτιθέμενης αριστεράς, τα έντυπα (και όχι μόνο) της οποίας πρώτα σπεύδουν να εξαπολύσουν «φίλιους» μύδρους εναντίον του Μελανσόν, από τη στιγμή που προέκυψε ο «κίνδυνος» να βρεθεί στο δεύτερο γύρο.
Όμως το φως που είδα τότε στα πρόσωπα εκείνων των παιδιών και, ανάμεσά τους, στο πρόσωπο του ίδιου του Μελανσόν με κάνει να θέλω να τολμήσω ακόμα και την πρόβλεψη (που είναι πιο πολύ επιθυμία…) ότι θα τον δούμε όχι δεύτερο αλλά πρώτο στο αποτέλεσμα της Κυριακής.
Η ελπίδα έχει τεράστια δύναμη και ο Μελανσόν είναι ο μόνος που μπορεί να την επικαλείται και να την πρεσβεύει, φροντίζοντας μάλιστα να εκτίθεται εκ των προτέρων ως το «αντίθετο του Τσίπρα». Κανένας νεοφιλελεύθερος, που προαναγγέλλει πόνο αλλά με μέτρο και κανένας φασίστας, που υπόσχεται ασφάλεια αλλά με φόβο, δεν μπορεί να μιλήσει για ελπίδα.
Ούτε, φυσικά, η συνέχιση της υποταγής στις βουλές κλειστών συμβουλίων δοτών και μη εκλεγμένων «εκπροσώπων» και στις επιταγές της συνάθροισης των πιο σκοτεινών και των πιο αδίστακτων ιδιωτικών συμφερόντων, που ονομάζεται Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, μπορεί να προσφέρει προοπτική σε οποιονδήποτε άλλον εκτός από την ολιγαρχία, η οποία σε κάθε χώρα στηρίζει και διαιωνίζει αυτό το σαθρό σύστημα.
Μόνο το γκρέμισμα αυτού του «νέου ολοκληρωτισμού που έχει εγκαθιδρυθεί για τα καλά στην καρδιά της Ευρώπης», όπως χαρακτηριστικά ανέφερε στην αρχή εκείνης της ομιλίας της η Ζωή, θα ξαναφέρει τους πολίτες και την ευημερία τους στο επίκεντρο της πολιτικής.
Αυτό το γκρέμισμα μπορεί να ξεκινήσει με μεγάλη ορμή αυτή την Κυριακή. Και θα είναι ό,τι πιο δημιουργικό και ελπιδοφόρο έχει γεννηθεί στον κόσμο εδώ και δεκαετίες.
Καλή επιτυχία στον Ζαν Λυκ Μελανσόν.
Χρειαζόμαστε μια Ανυπότακτη Γαλλία για να πετύχουμε μια Ανυπότακτη Ευρώπη.
(Στο βίντεο η ομιλία της Ζωής σε εκείνη τη συγκέντρωση-ξεκίνημα της καμπάνιας του Μελανσόν. Στα 15 λεπτά που διαρκεί οι παρευρισκόμενοι τη διέκοψαν πάνω από 15 φορές για να τη χειροκροτήσουν, πολλές φορές όρθιοι…)”
