Η συνέντευξη της Επικεφαλής της Πλεύσης Ελευθερίας, Ζωής Κωνσταντοπούλου, στο Ράδιο Ε103 Σερρών και στη Μαρκέλλα Μικέλη.
ΜΑΡΚΕΛΛΑ ΜΙΛΕΛΗ: Θα μιλήσουμε τώρα για την παιδεία, θα μιλήσουμε για την παιδεία και κυρίως την τριτοβάθμια εκπαίδευση με την Πρόεδρο της Πλεύσης Ελευθερίας, την κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου, την οποία ευχαριστώ πολύ που είναι σήμερα στην συντροφιά μας. Καλή σας μέρα.
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Καλή σας μέρα, κυρία Μικέλη. Εκεί ακούω ότι λειώσανε, λιώνουνε τα χιόνια ή εν πάση περιπτώσει βγήκε ο ήλιος, εδώ στην Αττική υπάρχει σφοδρή χιονόπτωση, είναι τα πάντα κατάλευκα και είναι μια έτσι διαφορετική ημέρα.
Μ.Μ.: Ε, μια φορά στα 10 χρόνια ας έχει και λίγο χειμώνα. Να ξεκινήσουμε ένα δευτερόλεπτο, έτσι, πριν μπούμε στο θέμα, αν δεν έχετε αντίρρηση, από ένα άλλο μεγάλο ζήτημα το οποίο έχει περάσει στα ψιλά έως που δεν το έχουμε δει και σχεδόν πουθενά. Ελάχιστοι άνθρωποι το έχουνε δει. Θέλω να μας πείτε δυο λόγια για την εικοσαμελή οικογένεια η οποία πριν εκδικαστεί η υπόθεσή της την πέταξαν έξω από το σπίτι. Δηλαδή, θέλετε να μου πείτε ότι χιονίζει, έχει τη σφοδρότερη χιονόπτωση, όπως διαβάζω στις εφημερίδες και ακούω στα δελτίου ειδήσεων, των τελευταίων 12 ετών και μία εικοσαμελής οικογένεια με έξι ανήλικα μικρά παιδιά έχει μείνει στο δρόμο;
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Κυρία Μικέλη, σας ευχαριστώ που το αναδεικνύετε το θέμα, γιατί είναι πράγματι πάρα πολύ σοβαρό. Είκοσι άνθρωποι την Πέμπτη το πρωί ξύπνησαν από τις φωνές των υπαλλήλων του Δήμου Φυλής και των αστυνομικών, με ανοιχτές μπουλντόζες έξω από το σπιτάκι τους, ένα μικρό σπιτάκι 75 τετραγωνικά είναι, και πετάχτηκαν στην κυριολεξία έξω από το σπίτι τους. Γκρεμίστηκε το μισό σπίτι, ήτανε δύο μικρά οικήματα, γκρεμίστηκε το μισό σπίτι μπροστά στα μάτια εννέα ανήλικων παιδιών από 4 έως 13 ετών που περιμένανε λίγες ώρες μετά να ξεκινήσουν την τηλεκπαίδευση στο σχολείο τους. Η οικογένεια έχει στα μέλη της την προγιαγιά που είναι 90 χρόνων υπέργηρη και αυτή τη στιγμή οι άνθρωποι είναι χωρίς στέγη, διότι και το τμήμα του σπιτιού, το ένα από τα δύο μικρά οικήματα που υπήρχαν εκεί χτισμένα για να ζει η οικογένεια, δεν είναι πια κατοικήσιμο αφού ο Δήμος Φυλής αφαίρεσε τα παράθυρα, τις πόρτες, έκοψε το ρεύμα και επομένως είναι στις συνθήκες της κακοκαιρίας εκτεθειμένοι 20 άνθρωποι, με πραγματική επίδειξη απανθρωπιάς και αναλγησίας από πλευράς των Δημοτικών Αρχών και τώρα με αυτή την κατάσταση εδώ που επικρατεί στην Αττική αντιλαμβάνεστε ότι είναι τα πράγματα πάρα πολύ σοβαρά. Καταφέραμε την περασμένη Παρασκευή να δοθεί μία προσωρινή διαταγή μας την Πέμπτη να μην γκρεμιστεί το σπίτι, παρόλα αυτά όμως, οι συνθήκες διαβίωσης πια των ανθρώπων αυτών είναι σε πλήρη κλωνισμό, όχι απλή διακύβευση και, κατά την άποψή μου, επειδή τους ανθρώπους αυτούς τους εκπροσωπώ αφιλοκερδώς, κατά την άποψή μου, θα πρέπει να λογοδοτήσουν οι αρμόδιες αρχές για αυτή την τρομακτικά απάνθρωπη πράξη στην οποία προέβησαν, εν γνώσει του ότι έρχονταν αυτές οι ακραίες συνθήκες κακοκαιρίας, εν γνώσει δηλαδή τοθ ότι εξέθεταν είκοσι ανθρώπους, μεταξύ των οποίων μία υπερήλικη και εννιά ανήλικα παιδιά σε αυτούς τους κινδύνους.
Μ.Μ.: Ασχέτως, πάντως, της κακοκαιρίας, είναι κάτι το οποίο είναι απάνθρωπο. Δηλαδή ό,τι καιρό και να έχει δεν πετάς είκοσι ανθρώπους…
Ζωή Κωνσταντόπουλου: Το Σύνταγμά μας, βεβαίως, το κατοχυρώνει και οι Διεθνείς Συνθήκες, αλλά πολύ περισσότερο και η τελευταία περίοδος της Πανδημίας κατέδειξε ότι το δικαίωμα στη στέγη δεν είναι μία θεωρητική κατάκτηση, αντίθετα, είναι ένα αναγκαίο εργαλείο για κάθε άνθρωπο και για να διασφαλίσει τα θεμελιώδη του δικαιώματα, αλλά και για να προστατευθεί από την Πανδημία που έχει ενσκήψει στον πλανήτη. Δυστυχώς, παλεύαμε για να αποτρέπουμε τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και τις αναγκαστικές εκτελέσεις κατά της πρώτης κατοικίας, τώρα φαίνεται ότι ξεκινάει μία νέα περίοδος κατά την οποία θα παλεύουμε και για να μην γκρεμίζονται τα σπίτια, τα μοναδικά σπίτια των ανθρώπων, από απάνθρωπες Δημοτικές Αρχές.
Μ.Μ.: Εκτός αν βρεθεί κάποια αστυνομία της κατοικίας αργότερα. Μπορεί να είναι μία νέα εφεύρεση.
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Εντάξει, νομίζω ότι είναι ανεξάντλητη, δυστυχώς, η επινοητικότητα εκείνων οι οποίοι κοιμούνται και ξυπνούν με το πώς θα περιστείλουν ελευθερίες, δικαιώματα και δυνατότητες για τους ανθρώπους. Από την άλλη πλευρά θα πρέπει και εμείς όλοι, οι πολίτες δηλαδή, να ορθώσουμε το ανάστημά μας και να δείξουμε την αλληλεγγύη μας, γιατί όταν βάλλονται συνάνθρωποί μας στα τόσο θεμελιώδη και αναφαίρετα, αυτό σημαίνει ότι αυτά τα θεμελιώδη και αναφαίρετα είναι υπό διακύβευση για όλους και δεν θα πρέπει κανείς να αισθάνεται ασφαλής, αλλά δεν θα πρέπει και κανείς να αισθάνεται ήσυχος, όταν έστω και ενός ανθρώπου τα δικαιώματα βάλλονται.
Μ.Μ.: Τώρα, έχετε στείλει ένα Δελτίο Τύπου όπου απαιτείτε κάποιες γενναίες τομές στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, είναι επτά τον αριθμό, έτσι όπως τις βλέπω στα bullets. Βέβαια, για να φτάσει κάνεις στην τριτοβάθμια εκπαίδευση πρέπει να προηγηθεί η δευτεροβάθμια και η πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Και η μεγάλη ανακάλυψη είναι το Webex. Από τότε που μπήκε η τηλεκπαίδευση νομίζουν ότι λύθηκαν τα χέρια και ότι το σχολείο δεν χρειάζεται και μετά τα παιδιά, εφόσον τελειώνουνε τα δώδεκα χρόνια στην πρωτοβάθμια και στη δευτεροβάθμια μέσω τηλεκπαίδευσης, θα μπορούν να πάνε σε ένα πανεπιστήμιο το οποίο θα έχει τους αστυνομικούς του και θα είναι ένα ασφαλές, εντός πολλών εισαγωγικών, περιβάλλον.
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Κοιτάξτε, αυτό που θα πρέπει να γίνει σαφές σε όλους και νομίζω ότι στους εκπαιδευτικούς, τουλάχιστον, αυτό είναι σαφές, είναι ότι η τηλεκπαίδευση σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υποκαταστήσει το σχολείο και ότι η διαδικασία της μάθησης, της κατάκτησης της γνώσης και της παιδείας, της απόκτησης παιδείας είναι μία διαδικασία κοινωνικοποίησης που περνάει μέσα από τις ανθρώπινες σχέσεις, τη δημιουργία δυναμικής μέσα στην αίθουσα την διδακτική, τις ανθρώπινες σχέσεις των μαθητών μεταξύ τους, τις ανθρώπινες σχέσεις των μαθητών με τον δάσκαλο ή τον καθηγητή, όλα αυτά είναι συστατικά της εκπαίδευσης τα οποία δεν αφαιρούνται και για αυτό η συνθήκη την οποία βιώνουμε σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να οδηγήσει σε αυτοματισμούς και συμπεράσματα τέτοιου τύπου όπως αυτά που περιγράφετε και κανένας δεν θα πρέπει, βέβαια, να θεωρεί ότι θα μπορούσε ποτέ το σχολείο να υποκατασταθεί από την τηλεκπαίδευση. Είναι πολύ εύστοχη και η άλλη η παρατήρησή σας ότι η τριτοβάθμια εκπαίδευση έπεται των πρώτων βαθμίδων και εκεί εμείς υπογραμμίζουμε, από πλευράς της Πλεύσης Ελευθερίας, ότι στόχος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, μεταξύ των πρωταρχικών στόχων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, είναι η δημιουργία αποφοίτων εκπαιδευτικών, οι οποίοι θα είναι εφοδιασμένοι και εφοδιασμένες με τη γνώση και τις ποιότητες που είναι αναγκαίες για την εκ βάθρων ενίσχυση της παιδείας όλων των βαθμίδων στη χώρα μας. Δηλαδή, το τί εκπαιδευτικούς δημιουργεί, δεν μ’ αρέσει η λέξη παράγει, τί εκπαιδευτικούς δημιουργεί η τριτοβάθμια εκπαίδευση στη χώρα μας είναι ένα κεφαλαιώδες ζήτημα σε σχέση συνολικά με την εκπαίδευση και την παιδεία, γιατί ο δάσκαλος είναι πράγματι αναφαίρετος και κεντρικός πυλώνας στη διαδικασία της μάθησης και της παιδείας. Είναι εκείνος που μεταλαμπαδεύει τη γνώση, αλλά είναι και εκείνος που συγκροτεί το πρότυπο και το παράδειγμα. Όλα αυτά δηλαδή που διαμορφώνουν έναν νέο άνθρωπο και, εν πάση περιπτώσει, του δίνουν τα παραδείγματα και τα εναύσματα προκειμένου να προοδεύσει στη ζωή του.
Μ.Μ.: Μπορεί να μη σας αρέσει η λέξη παράγει και να την αντικαταστήσατε, αλλά, δυστυχώς, διαπιστώνουμε ακούγοντας την Υπουργό, την κυρία Κεραμέως, ότι ως παραγωγική διαδικασία αντιλαμβάνεται την εκπαίδευση, για αυτό συχνά-πυκνά αναφέρεται και στη σύνδεση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με την αγορά εργασίας. Η αγορά εργασίας όπως όλοι γνωρίζουμε αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς και κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποιες θα είναι οι ανάγκες της, όχι σε πέντε χρόνια ή σε τέσσερα χρόνια που διαρκεί η φοίτηση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, αλλά στο επόμενο εξάμηνο, στον επόμενο χρόνο. Συνεπώς, δεν πρέπει να είναι αυτοσκοπός η διασύνδεσή τους.
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Κοιτάξτε, αυτή είναι μία συζήτηση που τη θυμάμαι να μένεται από την εποχή που ήμουν εγώ φοιτήτρια, δηλαδή από το ’94-‘95 μέχρι το 2000. Η αγορά εργασίας είναι ένα πράγμα, το πανεπιστήμιο είναι άλλο πράγμα. Εγώ δεν είμαι από αυτούς που υποστηρίζουν ότι αυτά τα δύο είναι ανεξάρτητα και ασύνδετα, όμως το πανεπιστήμιο δεν είναι ένα εκκολαπτήριο στελεχών για την αγορά εργασίας και αντίστροφα, η αγορά εργασίας δεν μπορεί να καθορίζει με τρόπο εξαντλητικό το τί γίνεται στο Πανεπιστήμιο. Το πιο σοβαρό, κυρία Μικέλη, για μένα, και το θέσατε, είναι ότι όχι μόνο στο πεδίο της εκπαίδευσης, αλλά και σε πάρα πολλά πεδία θεσμικών λειτουργιών, δημοκρατικών λειτουργιών και λειτουργίας θεσμών, αρχών και αξιών υπεισέρχεται μία αντίληψη κατανάλωσης και παραγωγής προϊόντων. Με τον ίδιο τρόπο που αντιμετωπίζεται στη ρητορική πολλών και Κυβερνητικών στελεχών και στελεχών της Αντιπολίτευσης, μην κρυβόμαστε, η εκπαίδευση ως βιομηχανία αποφοίτων, αντίστοιχα, αντιμετωπίζονται τα Δικαστήρια και η Δικαιοσύνη ως βιομηχανία παραγωγής αποφάσεων και υπεισέρχονται κριτήρια ποσοτικά και κριτήρια αποδοτικότητας που είναι άστοχα εντελώς με το αντικείμενο και με τον σκοπό και τη λειτουργία των πεδίων αυτών. Για να απαντήσω και να επιστρέψω στην ουσία του ερωτήματος σας. Ο στόχος και ο σκοπός του Πανεπιστημίου και κάθε σχολής δεν μπορεί να είναι άλλος από αυτόν της σφυρηλάτησης πολιτών και αποφοίτων που θα έχουν την ευρύτητα πνεύματος και τα πραγματικά εφόδια στον τομέα της εκπαίδευσής τους για να προοδεύσουν στη συνέχεια και στο επάγγελμά τους και στην διαδρομή που θα επιλέξουν στη ζωή τους. Προφανώς, το πτυχίο δεν μπορεί να είναι άχρηστο στο επάγγελμα και αυτό σημαίνει ότι πρέπει να έχει περιεχόμενο και εξελιγμένο και που να πατάει στην πραγματικότητα και στην καθημερινότητα, από την άλλη πλευρά, το πτυχίο δεν είναι ένα πιστοποιητικό προϋποθέσεων για την ένταξη στην αγορά εργασίας, είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό, πολύ πιο σοβαρό και η απόκτησή του σημαίνει πολύ πιο πολλά πράγματα από μία απλή πιστοποίηση για την επαγγελματική συνέχιση.
Μ.Μ.: Έχω την αίσθηση, κάποιες φορές, ότι γυρίζουμε σε αυτά που ζούσανε οι γονείς και οι παππούδες μας πριν 50-60 χρόνια, δηλαδή να στελεχώνονται οι υπηρεσίες με όσους έχουν τελειώσει ένα ημιγυμνάσιο ή τώρα με την προώθηση των δημοσίων ή ιδιωτικών ΙΕΚ και να θεωρείται η πανεπιστημιακή μόρφωση ένα χρυσό βραχιόλι για ολίγους και εκλεκτούς.
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Ναι, είναι έτσι όπως το λέτε, ενώ θα έπρεπε, κάποια στιγμή η Ελληνική κοινωνία πήρε μία άλλη στροφή και απέδωσε στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και συνολικά στην παιδεία την αξία που πράγματι έχει και είδαμε γενιές να προσπαθούν και να το καταφέρνουν, ώστε τα παιδιά τους να αποκτήσουν περισσότερη μόρφωση, περισσότερα εργαλεία γνωστικά και εκπαιδευτικά, περισσότερη παιδεία. Αυτό το αγαθό της παιδείας που θα έπρεπε να απασχολεί ένα Κράτος πώς θα το εξασφαλίσει για όλους με τον καλύτερο τρόπο, σήμερα είναι πάλι υπό αμφισβήτηση και κυρίως καθίσταται, όπως σωστά το επισημαίνετε, δυσχερές να το αποκτήσει κανείς μέσα στις οικονομικές συνθήκες που επικρατούν και τις συνολικές πολιτικές-κοινωνικές συνθήκες που επικρατούν. Και πάλι εναπόκειται στην κοινωνία να παλέψει και να διεκδικήσει την ώρα, ακριβώς, που αμφισβητείται αυτό το αγαθό και να υπενθυμίσει ότι η κοινωνία μας αναβάθμισε το εκπαιδευτικό της και το μορφωτικό της επίπεδο σε μία συνειδητή επιλογή των μελών της και αυτό είναι κάτι το οποίο δεν μπορεί να αφαιρείται βίαια, με άμεσες ή έμμεσες αποφάσεις Κυβερνητικές ή κανονιστικές.
Μ.Μ.: Είναι έτοιμη όμως η κοινωνία να κάνει διάλογο; Οι εκπρόσωποί της, δηλαδή τα Κόμματα, δηλαδή η Βουλή, δεν κάνει διάλογο εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Έχετε δίκιο, αλλά εγώ πιστεύω ότι, δυστυχώς, οι εκπρόσωποι της κοινωνίας δεν είναι τα Κόμματα και είναι ένα μεγάλο ερώτημα ποιος και πώς θα εκπροσωπηθεί αυτή η κοινωνία η οποία βράζει, η οποία καταπιέζεται, η οποία αγωνιά και παρακολουθεί σε πάρα πολλά πεδία να γίνεται μία εικονική συζήτηση, η οποία δεν περιλαμβάνει τα πραγματικά και τα δέοντα θέματα. Μία τέτοια συζήτηση παρακολουθήσαμε και στην Βουλή την περασμένη εβδομάδα, μία συζήτηση που δεν αφορούσε τα σημαντικά ζητήματα της παιδείας και της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά επικεντρώθηκε σε αυτά τα οποία η Κυβέρνηση επέλεξε να αναδείξει ως δήθεν μείζονα, που δεν είναι τα μείζονα και η Αντιπολίτευση, αντίστοιχα, παίζοντας το ίδιο παιχνίδι, συναίνεσε να συζητηθούν ως δήθεν μείζονα.
Μ.Μ.: Είναι λυπηρό γιατί αυτή τη στιγμή, εδώ και πάρα πολλά χρόνια μάλλον, παρακολουθούμε ότι η Βουλή προσπαθεί να κλέψει τις ατάκες των primetime σήριαλ που βλέπαμε στην τηλεόραση. Την ίδια ώρα βλέπουμε ότι νοσεί και ο πολιτισμός. Αναφέρατε νωρίτερα στο λόγο σας τα προβλήματα που υπάρχουν στη Δικαιοσύνη, μιλάμε για ένα ντόμινο αρρώστιας. Ο ένας κολλάει έναν ιό τον άλλον και αυτός ο ιός έχω την αίσθηση ότι δεν είναι ο Κορωνοϊός αλλά η έλλειψη της κοινής λογικής.
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Ναι, έχει πολλές παραμέτρους το ερώτημά σας και πολλές αναφορές. Νομίζω ότι ζούμε μία περίοδο που σε πάρα πολλά επίπεδα δοκιμάζονται και οι ανθρώπινες σχέσεις και οι ανθρώπινες αντοχές και οι θεσμοί οι ίδιοι και οι διαδικασίες που η κοινωνία και η πολιτεία είχανε θεσμοθετήσει προκειμένου να λειτουργούν στα διάφορα πεδία. Παρακολουθούμε σε όλα τα επίπεδα μία, θα το έλεγα, μία καθίζηση και μία μεγάλη έτσι κρίση και μέσα σε αυτές τις συνθήκες είναι πάντα σημαντικό, εγώ πάντοτε αυτό προσπαθώ να κάνω και από πλευράς της Πλεύσης Ελευθερίας για αυτό παλεύουμε, είναι πάντοτε σημαντικό μέσα σε τέτοιες συνθήκες να θυμόμαστε ποια είναι τα σημαντικά και να θυμόμαστε ποια είναι εκείνα για τα οποία πρέπει και αξίζει κανείς να παλεύει. Γιατί, από τη μία πλευρά έχει σημασία εκείνα τα οποία είναι σάπια να κατακρημνιστούν, να γκρεμιστούν, αλλά, ταυτόχρονα, πρέπει να χτίζουμε, πρέπει να οικοδομούμε κιόλας αυτό το οποίο μπορεί να στεγάσει την κοινωνία που θέλει και μπορεί να δημιουργήσει.
Μ.Μ.: Μάλιστα. Κλείνοντας να μας πείτε και πώς βλέπετε την κατάσταση την πολιτική, αν αισθάνεστε ότι πλησιάζουν οι Εκλογές, ποιες είναι οι δικές σας αποφάσεις αναφορικά με τις Εκλογές, αν θα συμμετέχετε και όλα αυτά.
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Η Πλεύση Ελευθερίας σαφώς φιλοδοξεί να κάνει ό,τι μπορεί προκειμένου να εκπροσωπήσει ένα μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας, να το ενεργοποιήσει και, βεβαίως, καταρχήν, εάν και εφόσον γίνουν Εκλογές, η προσπάθειά μας και η βούλησή μας θα είναι να συμμετάσχουμε σε αυτές και για αυτό το λόγο και σε αυτές τις συνθήκες που, βέβαια, δεν προσφέρονται για πολιτικές διεργασίες τέτοιες όπως τις ξέραμε, εμποδίζονται οι ζωντανές συναντήσεις, εμποδίζονται διαδικασίες που έχουνε σημασία και σε αυτές τις συνθήκες όμως, αναζητούμε σε όλη την Ελλάδα ανθρώπους οι οποίοι είναι αποφασισμένοι να συμμετάσχουν σε αυτόν τον αγώνα που εμείς θεωρούμε κεφαλαιώδη και είναι ο αγώνας για αποκατάσταση της Δημοκρατίας, για διαφάνεια, για προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για όλους τους ανθρώπους και βέβαια για Δικαιοσύνη, για την διαγραφή του χρέους που έχουν φορτώσει στη χώρα μας και βλέπουμε πια με πόσο άδικους τρόπους φορτώθηκε αυτό το χρέος και τι είδους εγκληματικές επιλογές έγιναν για να εξυπηρετηθεί το χρέος, όπως ήτανε, ας πούμε, η πλήρης αποψίλωση του Εθνικού Συστήματος Υγείας στο όνομα της εξοικονόμησης και της περικοπής δαπανών και η διεκδίκηση των δικαίων της χώρας μας όπως είναι ένα Εθνικό ζήτημα η διαγραφή, η διεκδίκηση των Γερμανικών Οφειλών και πάρα πολλά άλλα, βέβαια, ζητήματα πολύ σημαντικά. Σε αυτό το επίπεδο λοιπόν, κυρία Μικέλη, εμείς είμαστε ενεργοί και προσκαλούμε τους πολίτες να έρθουν κοντά μας και θα συνεχίσουμε να το κάνουμε. Στο ερώτημά σας εάν προβλέπω Εκλογές, δεν έχω στα αλήθεια κάποια απάντηση να δώσω, με την έννοια ότι, ποτέ δεν κάνω προγνώσεις και προβλέψεις τέτοιου τύπου. Δεν μου φαίνεται πολύ πιθανό σε αυτήν την συνθήκη, αλλά από την άλλη πλευρά είναι κάτι το οποίο έχουμε συνηθίσει στη χώρα μας να αποφασίζεται αιφνιδιαστικά ως ένα οιονεί προνόμιο της Κυβέρνησης, ενώ δεν θα έπρεπε φυσικά να είναι έτσι. Οι εκλογές είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό, είναι μια δημοκρατική διαδικασία και θα έπρεπε να εντάσσεται σε μία δημοκρατική λειτουργία και της Κυβέρνησης και του πολιτεύματος.
Μ.Μ.: Να σας ευχαριστήσω πολύ για το χρόνο σας.
ΖΩΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ: Εγώ σας ευχαριστώ θερμά.
Μ.Μ.: Να είστε καλά.
