Η Ζωή Κωνσταντοπούλου στην ΕΡΤ Ιωαννίνων και στην Βάσω Γκόρου (28/07/2016)

Πλεύση Ελευθερίας

Βάσω Γκόρου: Εδώ είμαστε, κυρίες και κύριοι, ΕΡΤ Ιωαννίνων, εκπομπή «Χωρίς Τίτλο», όπως σας προαναγγείλαμε έχουμε μαζί μας την κυρία Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Kαλώς ορίσατε!

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Καλώς σας βρήκα.

Βάσω Γκόρου: Είναι τιμή μας που είστε εδώ και ξέρετε ότι εμείς εδώ στην ΕΡΤ σας αγαπάμε.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κι εγώ σας αγαπώ.

Βάσω Γκόρου: Τώρα, η κυρία Κωνσταντοπούλου δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις, διότι όλοι την ξέρετε, είναι μια δυναμική παρουσία, ούτως ή άλλως. Μια πολύ γνωστή προσωπικότητα, από εκείνες τις προσωπικότητες, η εκτίμησή μου, που τιμούν και το γυναικείο φύλο. Τιμούν, ίσως έτσι, και τα στοιχεία της Δημοκρατίας που θέλουμε να έχουμε. Θέλω να ξεκινήσω ως εξής: Πλεύση Ελευθερίας. Το σκεφτόμουν χτες τη νύχτα. Εντελώς θηλυκό όνομα, καμμία σχέση με τα γνωστά ονόματα που μπορείς να βγάλεις συντομογραφίες: ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΔΗΜΑΡ. Δεν μπορείς να βγάλεις μια συντομογραφία από αυτό το όνομα, το οποίο μπορεί να το αφήσεις να πάει σε ό,τι συνειρμούς θέλεις: Πλεύση και Ελευθερία, δυο πολύ όμορφες λέξεις που συνδυάστηκαν μαζί, γιατί;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Νομίζω ότι το όνομα, η Πλεύση Ελευθερίας, συγκροτεί και σηματοδοτεί ακριβώς αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Δεν υπάρχουν, κατά τη γνώμη μου, καλύτερες λέξεις για να περιγράψουν αυτόν τον αγώνα που καλούμαστε να δώσουμε. Είναι μία δύσκολη πορεία, είναι σε ανοιχτή θάλασσα, είναι απέναντι σε όλους τους καιρούς και έχει ως προορισμό την απελευθέρωση. Είναι μια διαδικασία που εξαρτάται από επίπονη προσπάθεια αλλά που εμφορείται και εμπνέεται από αυτό το υπέρτατο ιδανικό και δικαίωμα, την Ελευθερία. Αυτό που μας στερούν.

Βάσω Γκόρου: Είμαστε σκλαβωμένοι, λοιπόν;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κατά την άποψή μου, ναι. Δεν είμαστε σκλαβωμένοι στην ψυχή μας, γιατί το φρόνημα των ανθρώπων εξακολουθεί να είναι ελεύθερο. Όμως, η χώρα μας έχει παραδοθεί, η κυριαρχία της χώρας μας έχει εκχωρηθεί, η Δημοκρατία έχει καταλυθεί και τα θεμελιώδη δικαιώματα των ανθρώπων, οι ελευθερίες τους, έχουν συρρικνωθεί έως περισταλεί σε αβάσταχτο βαθμό. Αυτό σημαίνει ότι είμαστε, όλοι κι όλες, αντιμέτωποι με ένα βαθιά υπαρξιακό ερώτημα, που είναι αν θέλουμε να ζήσουμε σε αυτό το καθεστώς υποδούλωσης, αν δεχόμαστε να ζούμε ως δούλοι ή αν είμαστε έτοιμοι να διεκδικήσουμε την ελευθερία μας, με κόστος. Δεν θέλω ούτε να προφασίζομαι, ούτε να υπαινίσσομαι ότι αυτή είναι μια μάχη κι ένας αγώνας που θα δοθεί χωρίς κόστος. Θα δοθεί με μεγάλο κόστος, θα δοθεί με πολύ μεγάλη δυσκολία, θα δοθεί με σύγκρουση μετωπική και θα δοθεί με τον μόνο τρόπο που δίνονται οι μάχες αυτές, που είναι με την καθαρή αίσθηση και αντίληψη ότι υπάρχουν κάποια πράγματα που είναι υπεράνω και των νομισμάτων και των αντικειμένων και των κεκτημένων.

Βάσω Γκόρου: Υπάρχουν; Θέλω να πω, νιώθω, ως πολίτης αυτής της χώρας, ότι υπεράνω είναι οι τράπεζες, οι δανειστές, οι θεσμοί, τα spreads, τα funds, τα.. Μάθαμε και κάποιες ορολογίες που όσοι δεν ασχολούμασταν και με τα οικονομικά δεν τις ξέραμε κιόλας, δεν μας είχαν απασχολήσει ποτέ. Έχει αξία η ανθρώπινη ζωή;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Κάποιοι αγωνίζονται για να μας πουν ότι δεν έχει. Κάποιοι αγωνίζονται για να διαποτίσουν τις συνειδήσεις με μιαν άλλη ιεράρχηση, αυτήν που αναφέρατε: ότι δήθεν οι τράπεζες, δήθεν οι οικονομικοί δείκτες, δήθεν οι αγορές, δήθεν τα Spreads είναι υπεράνω της ανθρώπινης ύπαρξης, της ανθρώπινης ζωής και της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Και γι’ αυτό δεν είναι ρομαντικό, είναι απολύτως επιτακτικό να πούμε ότι πάνω απ’ όλα είναι ο άνθρωπος. Πάνω απ’ όλα είναι η ανθρώπινη ζωή. Πάνω απ’ όλα είναι η ανθρώπινη ευτυχία και ευημερία σε προσωπικό αλλά και σε κοινωνικό, σε συλλογικό επίπεδο. Κι αυτό είναι που δικαιούμαστε, αυτό είναι άρα που καλούμαστε και να διεκδικήσουμε. Γιατί, θέλω να το πω κι αυτό, πράγματι είναι ένας δύσκολος αγώνας, αλλά είναι ένας αγώνας ευκολότερος από τους αγώνες που δόθηκαν στο παρελθόν. Εμείς καλούμαστε να ανακτήσουμε και να προστατεύσουμε πράγματα που άλλοι έδωσαν τη ζωή και την ελευθερία τους και την υγεία τους και τη σωματική τους ακεραιότητα για να τα έχουμε εμείς. Εμείς τα παραλάβαμε. Και θα είμαστε, πραγματικά, ανάξιοι της αποστολής μας σ’ αυτήν την γη αν δεν καταφέρουμε να τα διατηρήσουμε και να τα δώσουμε στους επόμενους. Θα είμαστε, πραγματικά, ανάξιοι της ανθρώπινής μας φύσης και αποστολής αν δεχθούμε ότι επιτρέπεται, επειδή εμείς δεν παλέψαμε, οι επόμενοι, τα αγέννητα παιδιά, να πληρώνουν δυσβάσταχτα ή αβάσταχτα χρέη, που δεν τα οφείλουν, και να παραδώσουν τη ζωή και την ελευθερία τους χωρίς καν να τους δοθεί η εγγύηση που δόθηκε σε εμάς, ότι κάποια πράγματα είναι κεκτημένα και αδιαπραγμάτευτα.

Βάσω Γκόρου: Κυρία Κωνσταντοπούλου, είστε ένα πολυσυζητημένο πρόσωπο. Μερικές φορές συζητιέστε και αιχμηρά.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Μερικές, ε;

Βάσω Γκόρου: Μερικές, ναι. Να σας πω. Απ’ την ώρα που ανήρτησα, χθες, στα κοινωνικά δίκτυα ότι σήμερα θα συζητήσουμε, έχω λάβει ερωτήσεις για να καλύψουμε ένα χρόνο εκπομπές περίπου.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Θα ξανάρθω.

Βάσω Γκόρου: Φυσικά! Και σας δεσμεύω από τώρα για την άλλη φορά που θα ‘ρθείτε. έτσι. Αλλά…

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Δεσμεύομαι ασμένως.

Βάσω Γκόρου: Έχω λάβει πολλές ερωτήσεις. Έχω λάβει επικριτικά σχόλια, έχω λάβει θετικά σχόλια. Είστε ένα πρόσωπο που συζητιέται είτε έτσι είτε αλλιώς. Θέλω να μου πείτε, μέσα σ’ αυτόν τον χρόνο, ας πούμε, αν βάλω το χρόνο από την ορκωμοσία σας ως Πρόεδρος της Βουλής μέχρι σήμερα, κάνοντας ένα φλας μπακ, τί θα αλλάζατε;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Ακούγεται αυτονόητη ερώτηση αλλά είναι και αυτονόητη για μένα η απάντηση: Δεν θα άλλαζα τίποτε. Και πάλεψα πολύ για να κάνω ό,τι περνούσε από το χέρι μου ώστε να μην υπάρξει κάτι για το οποίο μετανιώνω. Θα ήμουν, λοιπόν, ανειλικρινής αν έλεγα ότι για κάτι μετανιώνω. Δεν μετανιώνω. Αισθάνομαι ότι έδωσα όλες τις μάχες κι έκανα ό,τι υπήρχε και δεν υπήρχε για να υπερασπισθώ αυτά που μου εμπιστεύθηκαν οι συμπολίτες μου, που με πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη με ανέδειξαν δυο φορές πρώτη βουλευτή στην Περιφέρειά μου. Οπωσδήποτε, απολογιστικά, συνειδητοποιεί κανείς λάθος εκτιμήσεις. Για μένα είναι κατάδηλο ότι έκανα λάθος εκτίμηση στην αντίληψη και την πεποίθησή μου ότι ο Αλέξης Τσίπρας συμμεριζόταν αυτήν την αποφασιστικότητα να δοθεί η μάχη. Είναι ένα λάθος που από τα πράγματα αποδείχθηκε και θα εθελοτυφλούσα αν δεν το παραδεχόμουν. Παρόλ’ αυτά, θα σας έλεγα ότι αποδείχθηκε ακριβώς γιατί δόθηκε η δυνατότητα μέσα από όλες τις προεργασίες που έγιναν και όλη την δουλειά που έγινε στη Βουλή: με την Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, με την Επιτροπή για τις Γερμανικές Οφειλές, με το άνοιγμα του φακέλου της SIEMENS. Δόθηκε η δυνατότητα να αποδειχθεί ότι υπήρχαν όπλα, συγκροτήθηκαν αυτά τα όπλα, υπήρχαν άνθρωποι αποφασισμένοι αυτά τα όπλα να τα χρησιμοποιήσουν και υπήρξε ένα Κυβερνητικό Επιτελείο, εξίσου αποφασισμένο, αυτά τα όπλα να μην τα ενεργοποιήσει αλλά να παραδώσει Γη και Ύδωρ στους Δανειστές.

Βάσω Γκόρου: Δεν θέλει κανείς την πολιτική αυτοκτονία του. Η αυτονόητη ερώτηση είναι γιατί;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Η επώδυνη απάντηση είναι ότι, δυστυχώς, για κάποιους η εξουσία ήταν πολύ γλυκιά. Αποδείχθηκε αυτοσκοπός. Και, επίσης, αποδείχθηκε ότι κάποιοι, κυρία Γκόρου, ήταν στην Αριστερά ελλείψει επιλογής και όχι από επιλογή. Κι αυτό είναι που κάνει όλη τη διαφορά πολλές φορές, τί υπηρετείς, για ποιο λόγο και από ποια θέση.

Βάσω Γκόρου: Θα μπορούσα να αντιπαραθέσω το εξής: σε ένα χρόνο έχετε αλλάξει τρεις πολιτικούς φορείς στην πραγματικότητα. Απ’ το ΣΥΡΙΖΑ, τον κύριο Λαφαζάνη, τώρα με την Πλεύση Ελευθερίας. Αυτό δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως φιλοδοξία ή είναι μια εσωτερική, συνειδησιακή, δημοκρατική ανάγκη; Τί είναι;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Θα σας έλεγα ότι δεν αισθάνομαι ότι έχω αλλάξει τίποτε γιατί λέω ακριβώς τα ίδια που έλεγα και το 2012. Εγώ δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός. Και δεν θα γίνω ποτέ και νομίζω αυτό είναι και το ευτύχημα. Αποφάσισα να εμπλακώ σε κεντρικό επίπεδο στην πολιτική θεωρώντας, ότι ως πολίτης, με τις δυνάμεις μου, με τις γνώσεις μου, με τις ικανότητές μου, με ό,τι, εν πάση περιπτώσει, μπορούσα να συνεισφέρω, έπρεπε να συμβάλω σε αυτήν τη μάχη που έπρεπε να δώσουμε και πρέπει ακόμη να δοθεί αυτή η μάχη, δεν δόθηκε, η μάχη κατά των Μνημονίων.

Τα ίδια, λοιπόν, που έλεγα το 2012, και πραγματικά μπορεί κανείς να κάνει αυτήν την άσκηση αντιπαραβολής, τα ίδια λέω και σήμερα. Το ότι, δυστυχώς, κάποιοι με τους οποίους συμπορευθήκαμε στο ΣΥΡΙΖΑ λένε τα ακριβώς αντίθετα και κάνουν τα ακριβώς αντίθετα, κάνουν ακριβώς εκείνα, δηλαδή, τα οποία κατήγγειλλαν χαρακτηρίζει εκείνους. Για εμένα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει. Από τον Αύγουστο του 2015 δεν υπάρχει ΣΥΡΙΖΑ, από την στιγμή, δηλαδή, που αυτή η συλλογικότητα αυτοδιαλύθηκε στην πραγματικότητα εκχωρώντας όλες τις εξουσίες στον Πρόεδρό της και αρνούμενη ακόμη και να αναλάβει την ευθύνη μίας απόφασης είτε προς την μία κατεύθυνση είτε προς την άλλη. Σε σχέση με τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, για εμένα ήταν αυτονόητη υποχρέωση απέναντι στην πολιτική και κοινοβουλευτική εκκαθάριση που επιχειρήθηκε, γιατί δεν μιλούμε για δημοκρατικές εκλογές, μιλούμε για ένα σχέδιο των δανειστών σε συνεργασία με τον Πρωθυπουργό και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να διαλύσουν την Βουλή, γιατί η Βουλή αυτή ήταν ενοχλητική είχε μια Πρόεδρο που δεν ψήφιζε τα Μνημόνια και που παραλίγο να εμποδίσει και την ψήφιση του 3ου Μνημονίου και μία Επιτροπή που ήλεγχε το Χρέος και συνέχιζε τον λογιστικό έλεγχο και μία Εξεταστική Επιτροπή για τις ευθύνες υπαγωγής της χώρας στα Μνημόνια η οποία, αυτονοήτως, θα επεκτεινόταν και σε κάθε επόμενη μνημονιακή πράξη και μία Επιτροπή που διεκδικούσε την εγγραφή στον προϋπολογισμό του κράτους των Γερμανικών Οφειλών και, τέλος, είχε μία Επιτροπή, την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας που ερευνούσε την υπόθεση της Siemens και παραλίγο να διατάξει και την βίαιη προσαγωγή του κεντρικού τραπεζίτη, πράγμα το οποίο εμποδίστηκε συνολικά από τα κόμματα της Βουλής – πλην των βουλευτών του ΟΧΙ – με την αποχή τους των τελευταίων ημερών του Αυγούστου. Αυτό, λοιπόν, που έγινε τον Αύγουστο και τον Σεπτέμβριο ήταν μία επιχείρηση πολιτικής εκκαθάρισης και κοινοβουλευτικής εκκαθάρισης. Σε αυτήν την επιχείρηση ήταν αυτονόητη η υποχρέωσή μου να αμυνθώ. Ήμουν η Πρόεδρος μιας Βουλής της οποίας τα κλειδιά και την σφραγίδα ζητούσαν οι δανειστές. Αρνήθηκα να δώσω τα κλειδιά και την σφραγίδα της Βουλής και ήταν αυτονόητο ότι θα έδινα την μάχη κατά μίας εντελώς άνισης επίθεσης την οποία εξαπέλυσαν οι δανειστές και οι νέοι τους κυβερνητικοί εταίροι.

Βάσω Γκόρου: Ναι, αλλά, οι πολίτες εμπιστεύτηκαν την διακυβέρνηση.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Δεν θα το έλεγα. Οι πολίτες κατά ένα πρωτοφανές ποσοστό 50% απείχαν από τις κάλπες, κάτι που δεν είχε γίνει ποτέ στο παρελθόν, σε όλη την μεταπολιτευτική ιστορία. Και έδωσαν ένα 36% του 50% στον κύριο Τσίπρα, δηλαδή ουσιαστικά ένα 18%. Αυτό δεν λέγεται εμπιστοσύνη, πολύ περισσότερο με τις συνθήκες που έγιναν οι εκλογές και με τον εσπευσμένο τρόπο αλλά και με την εντελώς παραπλανητική προεκλογική εκστρατεία ενός Τσίπρα που εμφανιζόταν να υπερασπίζεται τα δίκαια του λαού, την ώρα που είχε υπογράψει το να βάλει την θηλιά στον λαιμό του λαού. Όμως, για να μην αφήσω αναπάντητο το αρχικό σας ερώτημα, που ήταν των διαφορετικών, αν θέλετε, τοποθετήσεων: Η μάχη του Σεπτέμβρη έπρεπε να δοθεί από όλους όσοι αρνηθήκαμε να υποταχθούμε στα Μνημόνια. Αυτό αποτελεί πεποίθησή μου. Πάρα πολλοί δεν είχαν ούτε τα κουράγια ούτε την δύναμη είτε για άλλους λόγους δεν θέλησαν να δώσουν αυτήν την μάχη, επέλεξαν την αποστασιοποίηση. Εγώ θα την ξαναέδινα και θα την ξαναέδινα με εναργέστατη την συνείδηση ότι ήταν πολύ δύσκολο να κερδηθεί. Δεν είναι μια μάχη που την έδωσα πιστεύοντας ότι θα μπαίναμε στην Βουλή “αέρα” γιατί ήταν πάρα πολύ δύσκολες οι συνθήκες και τρομακτικός, φυσικά, ο πόλεμος. Δεν είναι μία μάχη που ήταν αυτονόητη, αλλά έπρεπε να δοθεί. Και κάθε μάχη, ακόμα κι αυτές που χάνονται αποτελούν τους σταθμούς μίας διαδρομής. Η Πλεύση Ελευθερίας είναι ένα νέο βήμα, μια νέα αφετηρία, στην ίδια διαδρομή, στην διαδρομή, δηλαδή, της απελευθέρωσης του λαού μας από τα Μνημόνια. Και συγκροτεί την αποκρυστάλλωση και των οδυνηρών εμπειριών. Είναι σαφές, για μένα, ότι δεν μπορεί ποτέ ξανά να θεωρήσει κανείς ότι με μηχανισμούς στενά κομματικούς, όπως αυτοί που υπήρξαν στον ΣΥΡΙΖΑ, με αντιλήψεις οι οποίες εξαϋλώνουν την προσωπική ευθύνη και την παραμερίζουν, μπορεί να πάει κανείς οπουδήποτε. Θα έλεγα, λοιπόν, ότι η Πλεύση Ελευθερίας, στην δική μου συνείδηση, συγκροτεί το ανώτερο, αν θέλετε, βήμα ανάληψης ευθύνης.

Βάσω Γκόρου: Να σας πω φράσεις, έχουμε πολύ λίγο χρόνο. Να σας πω, όμως, φράσεις και θα μου πείτε επιγραμματικά απόψεις: Συνταγματική Αναθεώρηση.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Είναι πρόκληση από μία Κυβέρνηση που καταλύει το Σύνταγμα…

Βάσω Γκόρου: Χρειάζεται; Το Σύνταγμα ήταν αρκετό ή δεν είναι, και όντως χρειάζεται; Είναι κάτι χρήσιμο;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Εγώ, σήμερα, εμφορούμαι από την πεποίθηση ότι το Σύνταγμά μας πρέπει να το υπερασπιστούμε. Αυτό είναι το δημοκρατικό μας καθήκον. Αυτό επιτάσσει το άρθρο 120 και αυτό επαφίεται και στον δημοκρατικό πατριωτισμό μας. Γιατί, ακριβώς, το Σύνταγμα μας καταλύεται με βίαιους τρόπους, με εκβιασμούς, με νομισματικούς και τραπεζικούς εκβιασμούς. Εκείνοι οι οποίοι καταλύουν το Σύνταγμα είναι προκλητικό να μιλούν για Συνταγματική Αναθεώρηση. Εκείνοι που καταλύουν την δημοκρατία είναι αστείο να προφασίζονται ότι δήθεν θα προστατεύσουν την λαϊκή κυριαρχία. Εκείνος που έκανε το ΟΧΙ του λαού ένα μεγάλο ΝΑΙ δικό του για να παραμείνει στην εξουσία είναι προκλητικό να λέει ότι θα κάνει Συνταγματική Αναθεώρηση για να διενεργεί δημοψηφίσματα, προκειμένου να επικυρώνονται οι διεθνείς συμβάσεις, την ίδια ακριβώς ώρα που υπέγραψε μία συμφωνία που παραβιάζει το αποτέλεσμα του πιο ιστορικού δημοψηφίσματος από το 1975 και μετά. Θα σας έλεγα, λοιπόν, ότι χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχουν πεδία του Συντάγματος για τα όποια πρέπει να γίνει αναθεώρηση – ένα αυτονόητο τέτοιο πεδίο είναι ο Νόμος περί Ευθύνης Υπουργών, από την άλλη πλευρά είναι εντελώς υποκριτικό να προωθεί αυτήν την Αναθεώρηση εκείνη η Κυβέρνηση και εκείνο το πολιτικό προσωπικό που περιφρονεί και τσαλαπατά συνολικά την συνταγματική νομιμότητα.

Βάσω Γκόρου: Απλή αναλογική;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Η απλή αναλογική για εμένα αποτελεί εγγύηση δημοκρατικής λειτουργίας και προστασίας της ισότητας των πολιτών, γιατί εγγυάται ακριβώς την ισότητα βαρύτητας της ψήφου. Από την άλλη πλευρά, ο εκλογικός νόμος που εισήχθη και ψηφίστηκε καμία σχέση δεν έχει με την απλή αναλογική και σε αυτό πρέπει να είμαστε πάρα πολύ καθαροί. Δεν είναι νόμος απλής αναλογικής, είναι ένα εκλογομαγείρεμα που εγγυάται στην Κυβέρνηση Τσίπρα ότι θα παίξει τα ίδια παιχνίδια που έπαιζαν οι προηγούμενες Κυβερνήσεις, κόβοντας και ράβοντας τις διατάξεις προκειμένου να εξασφαλίσουν στους εαυτούς τους μια ευνοϊκότερη πολιτική τύχη. Όμως, θα σας πω αυτό που έχω δεσμευθεί ότι θα αποτελέσει την ιστορική εξέλιξη, γιατί καμμία από τις Κυβερνήσεις που θέλησε να κόψει και να ράψει τους νόμους στα μέτρα της δεν επωφελήθηκε στο τέλος: πάντοτε βρήκαν μπροστά τους αυτά τα οποία θέλησαν να εξοικονομήσουν. Έτσι πιστεύω και με τον ίδιο τρόπο κι ο κύριος Τσίπρας θα βρει μπροστά του το γεγονός ότι διατηρεί το 3% του ορίου εισόδου στη Βουλή. Και, προσωπικά, θα εγγυηθώ ώστε να αγωνιά γι’ αυτό το 3% το κόμμα του, που δεν έχει καμμία σχέση με το ΣΥΡΙΖΑ, ακόμη κι αν λέγεται ΣΥΡΙΖΑ.

Βάσω Γκόρου: Παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας – πολύ ωραία φράση αυτή, την ακούμε πολύ συχνά. Η ανάπτυξη που θα έρθει με την παραγωγική ανασυγκρότηση. Πώς θα γίνει αυτό;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Νομίζω ότι πρέπει να μιλήσουμε πολύ ειλικρινά και να πούμε ότι η παραγωγική ανασυγκρότηση δεν είναι σύνθημα. Η παραγωγική ανασυγκρότηση προϋποθέτει ενεργές δυνάμεις, ενεργούς ανθρώπους, σε ζωτική και ζωντανή σχέση με την παραγωγή, με την εργασία τους, με τη γη, με πολλών ειδών δραστηριότητες. Αυτή τη στιγμή, εκείνο το οποίο εκπονείται εδώ και χρόνια είναι η πλήρης παραγωγική αναστολή, η πλήρης απενεργοποίηση. Και κομμάτι αυτής της στρατηγικής απενεργοποίησης είναι και η συνολική ευρωπαϊκή πολιτική στο πεδίο της παραγωγής και της αγροτικής παραγωγής. Χρειάζεται, λοιπόν, μία εξυπαρχής τοποθέτηση σε σχέση με το ζητούμενο: το ζητούμενο για μένα, το πρώτο ζητούμενο, είναι να μπορεί αυτός ο τόπος κι αυτός ο λαός να ζήσει. Να μην είναι έρμαιο και υποχείριο εκβιασμών και απειλών. Να μπορεί να παραγάγει, να μπορεί να ικανοποιήσει τις ανάγκες του κι από κει και πέρα να μπορεί να σχεδιάσει ένα μέλλον. Όλα αυτά έχουν αφαιρεθεί το τελευταίο διάστημα. Και η, δυσθεώρητων ποσοστών, ανεργία, που μαστίζει τη χώρα, είναι κομμάτι αυτής της απενεργοποίησης. Η ανεργία δεν είναι μόνο μια κατάσταση αδυναμίας εγγύησης ή εύρεσης εργασίας. Η ανεργία είναι κι ένα εργαλείο περιθωριοποίησης του πιο ζωντανού κομματιού της κοινωνίας. Άρα, οποιοσδήποτε σχεδιασμός παραγωγικής ανασυγκρότησης, δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από την στρατηγική σχεδίαση του πώς ενεργοποιείται ξανά ο κόσμος αυτός που έχει καταβυθιστεί στην ανεργία και στο συνολικό αποκλεισμό από τη συμμετοχή στην παραγωγή.

Βάσω Γκόρου: Ενωμένη Ευρώπη. Ευρωπαϊκή Ένωση.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Ακούγεται, στα δικά μου αυτιά, σαν ειρωνεία. Είμαι ένας άνθρωπος που μεγάλωσε και γαλουχήθηκε με την ιδέα της Ευρώπης των λαών και των κοινωνιών, της ευημερίας των λαών και των κοινωνιών. Η ειδίκευσή μου είναι στο Ευρωπαϊκό Δίκαιο, μεταξύ άλλων. Έχω ζήσει σε τρεις Ευρωπαϊκές χώρες, στην Ελλάδα, στη Γαλλία και στην Ολλανδία και είμαι πεπεισμένη ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση του σήμερα δεν έχει τίποτε να προσφέρει στους λαούς της. Αντίθετα, υπόσχεται την καταδυνάστευση των λαών,- και ιδίως των νέων ανθρώπων, και δρα και αναπτύσσεται με την αντίληψη ότι η Δημοκρατία δεν έχει σημασία κι ότι εκεί όπου η Δημοκρατία αποτελεί εμπόδιο, πρέπει να καταλύεται και να παραμερίζεται. Συνεπώς είναι, στη δική μου αντίληψη, σαφές ότι δεν υπάρχει κανένα επιχείρημα αυτή τη στιγμή, με το οποίο να μπορεί να υπερασπισθεί κανείς στα σοβαρά αυτό το οικοδόμημα που έχει εξελιχθεί σε ένα τερατώδες μόρφωμα.

Βάσω Γκόρου: Κυρία Κωνσταντοπούλου, πώς φτάσαμε ένα μη θεσμοθετημένο όργανο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως το Eurogroup, να μας διοικεί; Γιατί, μπορεί ο κόσμος να μην το ξέρει, αλλά δεν υπάρχει αυτό ως θεσμικό όργανο.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Ισχύει αυτό που λέτε κι έχει σημασία να το λέτε και να ακούγεται, ότι δηλαδή η Διακυβέρνηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην πραγματικότητα έχει καταστεί αντικείμενο σφετερισμού από ένα μη θεσμικό όργανο. Ταυτόχρονα, και οι αποφάσεις που λαμβάνονται σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, σε πολύ μεγάλο βαθμό δεν έχουν καμία δημοκρατική νομιμοποίηση. Ακόμα και οι αποφάσεις, εννοώ, των θεσμοθετημένων οργάνων. Γιατί, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα είναι ένα θεσμοθετημένο όργανο, αλλά η απόφαση να προκαλέσει ασφυξία σ’ένα κράτος–μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Οικονομικής Νομισματικής Ένωσης είναι μία απολύτως παράνομη και αντιδημοκρατική απόφαση που έχει χαρακτηριστικά εχθροπραξίας. Πώς φτάσαμε εδώ; Φτάσαμε μέσα από μία μακρά πορεία συνενοχής και συναίνεσης από πλευράς Κυβερνήσεων που δεν υπηρέτησαν τα συμφέροντα των λαών τους. Δε μιλώ μόνο για τις Ελληνικές Κυβερνήσεις, μιλώ συνολικά για τις Ευρωπαϊκές Κυβερνήσεις. Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα όμως, κι εδώ πρέπει να δούμε τη συνολική ιστορική διάσταση, εξελίχθηκε και μεταλλάχθηκε μέσα από μία μακρά διαδικασία παράλληλης δράσης, στο περιθώριο των δημοκρατικών διαδικασιών. Αν καταγράψει κανείς τα ποσοστά αποχής στις Ευρωεκλογές, μέσα από τις οποίες, υποτίθεται ότι, υπήρχε μία δημοκρατική εγγύηση για το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, θα δει ότι συνολικά αυτό το οικοδόμημα διαμορφώθηκε ερήμην των Ευρωπαϊκών λαών. Κι αυτό που πρέπει, επίσης καθαρά, να πούμε, είναι ότι αναλογεί πια στους Ευρωπαϊκούς λαούς να διεκδικήσουν εκείνο το οποίο δικαιούνται. Γιατί δεν έχει λόγο ύπαρξης μια Ευρωπαϊκή Ένωση η οποία αντιστρατεύεται τους λαούς της και δρα εναντίον των συμφερόντων τους και προς υπηρέτηση συμφερόντων αλλότριων, τραπεζικών, οικονομικών, χρηματοοικονομικών και άλλων.

Βάσω Γκόρου: Οικονομική δεν ήταν εξ αρχής η Ένωση; Γιατί περιμέναμε ότι κάποτε θα γίνει των λαών;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Θα σας έλεγα ότι, μολονότι ήταν οικονομικά τα πεδία συνεργασίας, η σύλληψη της δημιουργίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης πολιτικά δικαιολογήθηκε και σωστά, κατά τη δική μου άποψη, στην ανάγκη αποτροπής του πολέμου. Είναι η μεταπολεμική πρωτοβουλία αυτή η οποία λέει ότι πρέπει οι λαοί να βρουν τρόπο συνύπαρξης και συνεργασίας, με πρώτα τα πεδία της παραγωγής. Ήταν οι κοινότητες άνθρακα και χάλυβα.

Βάσω Γκόρου: Τον αποτρέψαμε; Γιατί εγώ βλέπω έναν πόλεμο να μαίνεται…

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Σε καμία περίπτωση! Σε καμία περίπτωση. Το αντίθετο, θα έλεγα.

Βάσω Γκόρου: …πλέον μέσα στην Ευρώπη, αυτό που λέμε Τρομοκρατία. Δεν ξέρω πώς το λέμε.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Θα σας έλεγα ότι έχουμε πολλών ειδών πολέμους, και μέσα και έξω από την Ευρώπη. Έχουμε μία συμμετοχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε επιθετικούς πολέμους, οι οποίοι γεννούν από τη μία πλευρά την προσφυγιά και τη δυστυχία κι από την άλλη πλευρά, όχι απλώς δεν αντιμετωπίζουν, όχι απλώς δεν αποτρέπουν, αλλά αντίθετα πολλαπλασιάζουν και την εγκληματική δράση με φερόμενα αντίποινα. Η πλήρης χρεοκοπία των πολιτικών της μηδενικής ανοχής ή του “πολέμου κατά της τρομοκρατίας” εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Και αποδεικνύει αυτό που κάποιοι, κι από νομική σκοπιά και από τη σκοπιά της υπεράσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, λέγαμε πάντοτε: Λέγαμε από το 2001, όταν ξεκίνησε αυτή η στρατηγική, μετά τις επιθέσεις στους Δίδυμους Πύργους, ότι η Ασφάλεια δεν βρίσκεται ούτε στα λιγότερα δικαιώματα, ούτε στις λιγότερες ελευθερίες, ούτε στις λιγότερες εγγυήσεις. Η Ασφάλεια δε βρίσκεται επίσης στον πόλεμο. Η Ασφάλεια βρίσκεται στην Ειρήνη, βρίσκεται στην Δικαιοσύνη και στην αδιαπραγμάτευτη εγγύηση δικαιωμάτων και ελευθεριών για όλους. Μόνο μέσα από τέτοιες διαδικασίες, επιθετικής, αν θέλετε, θωράκισης της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης, της Διαφάνειας, των Δικαιωμάτων και των Ελευθεριών, μπορεί να αισιοδοξούμε ότι κάποια στιγμή θα αποκαταστήσουμε συνολικά και την Ειρήνη και τη Δικαιοσύνη και την Ευημερία στον κόσμο.

Βάσω Γκόρου: Κυρία Κωνσταντοπούλου, έχουμε καταχραστεί το χρόνο του Δελτίου Ειδήσεων και θα καταχραστούμε ένα – δύο λεπτά ακόμα από την επόμενη εκπομπή.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Εμείς τέτοιες καταχρήσεις μόνο κάνουμε, του χρόνου.

Βάσω Γκόρου: Θέλω να σας κάνω μία τελευταία ερώτηση, που την κάνω σε όλες τις γυναίκες καλεσμένες της εκπομπής. Σε όλο αυτόν τον πολιτικό σας βίο, έχετε αισθανθεί ποτέ ότι δεχθήκατε πιο έντονη κριτική επειδή ήσασταν γυναίκα;

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Πολλές φορές. Έχω αισθανθεί ότι δέχθηκα επιθέσεις εντελώς ανοίκειες λόγω φύλου, όπως έχω αισθανθεί επίσης ότι δέχθηκα επιθέσεις εντελώς ανοίκειες λόγω ηλικίας. Υπάρχει και το κομμάτι του σεξισμού, υπάρχει και το κομμάτι ενός γενεακού ζητήματος, του «δεν ανέχομαι νέους ανθρώπους να παρεμβαίνουν», ότι πρέπει να έχει κανείς γαλόνια δεκαετιών στην πολιτική για να “δικαιούται δια να ομιλεί” και, φυσικά, αν αυτό το υπέστην εγώ, που μπήκα σ΄ αυτή τη διαδικασία όταν ήμουν 35 ετών, πριν από τέσσερα χρόνια, πολύ περισσότερο το υφίστανται οι νεότεροι άνθρωποι και οι νεότεροι πολίτες, που με έναν τρόπο τους διαμηνύεται ότι «εσύ πρέπει να περιμένεις.». Όχι. Δεν πρέπει οι νέοι άνθρωποι να περιμένουν. Τώρα είναι η ζωή τους. Είναι οι πρώτοι δικαιούχοι του μέλλοντος και γι’ αυτό το λόγο πρέπει με πολύ εμφατικό τρόπο να διεκδικούν τη συμμετοχή. Θα είμαστε πολύ πιο καλά, αν έχουμε ενεργή τη νεολαία. Δεν έχει να μάθει η νεολαία από εκείνους οι οποίοι κατέστρεψαν τη χώρα. Και δεν δικαιούνται να διεκδικούν να της παραδίδουν μαθήματα. Για να επανέλθω, όμως, σ’ αυτό που με ρωτάτε, θα σας πω ότι υπάρχει και η άλλη οπτική, που ήταν το πόσες γυναίκες, όλων των ηλικιών, εισπράττοντας αυτές τις επιθέσεις που δεχόμουν κι εξακολουθώ να δέχομαι – τώρα απλώς έχει αλλάξει η πηγή των επιθέσεων – εκφράζουν μία συμπαράσταση που αποκρυσταλλώνει και μία αυτοσυνειδησία και μία εγρήγορση. Ότι «αυτού του τύπου την περιφρόνηση δεν την δεχόμαστε», ότι «την ισότητα την διεκδικούμε στην πράξη».

Βάσω Γκόρου: Κυρίες και Κύριοι, ήταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Ευχαριστούμε πολύ που ήσασταν μαζί μας. Κρατάμε τη δέσμευση ότι την επόμενη φορά θα σας έχουμε και πάλι κοντά μας. Σας ευχαριστούμε πάρα πολύ που ήσασταν μαζί μας σήμερα.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Σας ευχαριστώ κι εγώ θερμά. Και για την πρόσκληση και για τη φιλοξενία, και για την ωραία συζήτηση και σας ευχαριστώ και ως πολίτης, που υπηρετείτε, μέσα από δύσκολες συνθήκες, το δικαίωμα των πολιτών στην ενημέρωση. Ένα ζωτικό δικαίωμα, ειδικά σ’ αυτούς τους καιρούς.

Βάσω Γκόρου: Προσπαθούμε όσο μπορούμε καλύτερα.