Κάλεσμα αντίστασης και ανυπακοής στα νέα μέτρα και στις μνημονιακές πολιτικές απηύθυνε η Ζωή Κωνσταντοπούλου κατά την χθεσινή εκδήλωση της Πλεύσης Ελευθερίας για την κοινωνική και πολιτική ανυπακοή και τη Δημοκρατική άμυνα απέναντι σε μνημόνια – ασφαλιστικό, που πραγματοποιήθηκε στον πολυχώρο “Αίτιον”.

“Δημοκρατία είναι η δύναμη της αμφισβήτησης, της δημιουργίας, αλλά και της ανατροπής κάθε συνθήκης και κάθε εγκατεστημένου μηχανισμού, που περιορίζει τα κεκτημένα δικαιώματα και τις ανθρώπινες ελευθερίες και υποβαθμίζει ή υποσκάπτει την κοινωνική ευημερία προς χάριν αλλότριων συμφερόντων και υπόγειων στοχεύσεων των λίγων και των ολιγαρχιών.

Τα Μνημόνια συγκροτούν ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς, ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς που εγκαθιδρύεται και ξετυλίγεται με τον πιο εφιαλτικό τρόπο εδώ και 6 χρόνια, στη χώρα μας αλλά και σε όλη την Ευρώπη”, τόνισε η Ζωή Κωνσταντοπούλου και συμπλήρωσε: “Τα όσα εφιαλτικά ψηφίσθηκαν προχθές, τα όσα τροκακτικά εγκρίθηκαν χθές δεν αποτελούν παρά ένα ακόμη επεισόδιο του μνημονιακού θρίλερ, που διαδραματίζεται τμηματικά, έχοντας προαναγγελμένο τέλος το 2060, έχοντας προαναγγείλει και το σήκουελ, που ξεκινά μετά το 2060, και θέλοντας να καθηλώσει όλους εμάς, στη θέση του θεατή της ίδιας μας της ζωής, να παρακολουθούμε παραλυμένοι από το φόβο τον κατακερματισμό της ύπαρξής μας, της ύπαρξης των οικείων μας προσώπων, του πολιτισμού, της δημοκρατίας και της πατρίδας μας και να περιμένουμε το επόμενο επεισόδιο, το επόμενο κατεπείγον νομοσχέδιο, το επόμενο Eurogroup, τα επόμενα μέτρα χωρίς να αντιδρούμε”.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου αναφέρθηκε στην αντισυνταγματική διάλυση της Βουλής του προηγούμενου καλοκαιριού και σημείωσε: “η συγκρότηση μιας Βουλής όπως την ξέρανε, μιας Βουλής-επικυρωτηρίου των μνημονιακών κελευσμάτων, δεν αλλοιώνει σε τίποτε το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, δεν αλλοιώνει και δεν συρρικνώνει επ’ ουδενί το περιεχόμενο αυτής της εντολής.

Το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, το ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου ισχύει και σήμερα, 10 Μαϊου του 2016, ισχύει και αύριο, θα ισχύει και μεθαύριο, ισχύει στο διηνεκές και καταλαμβάνει όλες τις πράξεις που έχουν μεσολαβήσει από το ΟΧΙ αυτό, που αυτομάτως τίθεται εκτός πλαισίου δημοκρατικής και συνταγματικής νομιμότητας.

Ο παράνομος χαρακτήρας του χρέους, η αποκρυστάλλωση της απονομιμοποιημένης φύσης του χρέους, η απόδειξη, μέσα και από την Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, ότι το χρέος αυτό όχι μόνο δεν μπορεί να αποπληρωθεί από το λαό αλλά και δεν πρέπει να αποπληρωθεί, αποτελούν περίτρανη συνθήκη και ευκαιρία άσκησης αυτού που αποτελεί το κυριαρχικό δικαίωμα του λαού, το δικαίωμα αποκήρυξης του παράνομου, αθέμιτου, απεχθούς και μη βιώσιμου χρέους: το δικαίωμα άρνησης αποπληρωμής αυτού του χρέους, το δικαίωμα άρνησης του καθενός και της καθεμιάς και του λαού μας συνολικά, να υποβληθεί σε μέτρα για την αποπληρωμή αυτού του χρέους, να υποβληθεί σε μέτρα, μάλιστα, παραβιαστικά των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του.

Δεν είναι, μόνο, υποχρέωση της Κυβέρνησης η αποκήρυξη του χρέους και δεν είναι ανήμπορος και ανυπεράσπιστος ο λαός απέναντι στην παράνομη άρνηση μιας Κυβέρνησης να αποκηρύξει αυτό το χρέος. Δεν είναι ανήμπορος και ανυπεράσπιστος ο λαός απέναντι στην παράνομη επιμονή της Κυβέρνησης να μετακυλύει αυτό το παράνομο χρέος στις πλάτες ενός λαού που δεν το οφείλει, στις πλάτες πολιτών που δεν το δημιούργησαν, στις πλάτες γενεών που δεν το νομιμοποίησαν, δεν ωφελήθηκαν, ούτε θα ωφεληθούν από καμμία από τις δαπάνες που οδήγησαν στη συγκρότηση και τη διόγκωση αυτού του χρέους.

Σας καλώ, λοιπόν, σήμερα, από αυτήν εδώ τη γωνιά να ξεκινήσουμε να γράφουμε τη δική μας ιστορία.
Τη δική μας ιστορία αντίστασης και ανυπακοής.

Τη δική μας ιστορία ενίσχυσης όλων εκείνων που αντιστέκονται και αρνούνται να υποταχθούν, όλων εκείνων που αρνούνται να νομιμοποιήσουν με πράξεις ή με παραλείψεις αυτή τη δολοφονική, κοινωνιοκτόνο πολιτική.

Σας καλώ να γράψουμε τη δική μας ιστορία, την ιστορία του λαού και της χώρας μας.Την ιστορία των ανθρώπων που επιμένουν, που αντιστέκονται.
Την ιστορία της Πλεύσης Ελευθερίας, ως φορέα αντίστασης, ανυπακοής και ανατροπής”.Στην εκδήλωση, μίλησαν, επίσης, ο Επ. Καθηγητής Γιώργος Κασιμάτης και ο δικηγόρος, Κώστας Ζηκογιάννης.

Ο Γιώργος Κασιμάτης αναφέρθηκε στην Πλεύση Ελευθερίας επισημαίνοντας ότι η πλεύση για την ελευθερία δεν είναι κομματική, αλλά εθνική υπόθεση, αφού πρόκειται για την απελευθέρωση του λαού. Διευκρίνισε ότι δεν αγνοεί τις υποχρεώσεις της χώρας μας, αλλά “τις νόμιμες και όχι αυτές που δεν σέβονται τον πολιτισμό, ουσιώδη δικαιώματα, τις νέες γενιές και το μέλλον του λαού μας. Χαρακτήρισε δε, την Ζωή Κωνσταντοπούλου “σύγχρονο Οδυσσέα” που θα σκοτώσει τους μνηστήρες οι οποίοι διαλύουν τη χώρα και πρότεινε τον σχηματισμό «μετώπου απελευθέρωσης από το παράνομο χρέος”.

Στο νέο ασφαλιστικό αναφέρθηκε, ο Κώστας Ζηκογιάννης, επισημαίνοντας ότι δόθηκε το τελειωτικό χτύπημα στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Σε συνδυασμό με το φορολογικό, πρόσθεσε, “καθιστά την πολιτική ανυπακοή επιτακτική ανάγκη, εφόσον σε πολλές περιπτώσεις οι πολίτες δεν θα δύνανται να ανταποκριθούν και η φοροδοσία θα υπερβαίνει το σύνολο του εισοδήματος τους”.

*Το βίντεο της εκδήλωσης: https://www.plefsieleftherias.gr/ekdilosi-tis-plefsis-eleftherias-sto-etion/
*Επισυνάπτονται φωτογραφίες.

Ακολουθούν οι ομιλίες

Κώστας Ζηκογιάννης: Καλησπέρα σας, λέγομαι Κώστας Ζηκογιάννης, είμαι δικηγόρος κι έχω την χαρά να σας καλωσορίσω σήμερα στην εκδήλωση αυτή της Πλεύσης Ελευθερίας στην οποία έχω την τιμή να συμμετέχω μαζί με τον καθηγητή μου, τον κ. Γιώργο Κασιμάτη και, βέβαια, τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Δεν θα σας ταλαιπωρήσω με εισαγωγές, θα προχωρήσω σε μια συνοπτική παρουσίαση της ουσίας του σημερινού θέματος, κάνοντας και μια σύντομη αναφορά στο τι ψηφίστηκε προχθές και που βρισκόμαστε σήμερα.

Στην πραγματικότητα είναι πολύ εύκολο να αντιληφθεί κανείς τι συμβαίνει με το ασφαλιστικό σύστημα στη χώρα μας και πού βρισκόμαστε.

Τα ασφαλιστικά ταμεία υπήρξαν ανέκαθεν η εύκολη λεία για την κεντρική εξουσία, κάθε φορά που χρειαζόταν ρευστό, πολύ απλά. Είναι χαρακτηριστικό ότι ήδη από τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του ΙΚΑ, προπολεμικά, το ελληνικό Δημόσιο δανείστηκε από αυτό υποχρεωτικά με αναγκαστικό νόμο.

Έκτοτε το ίδιο πράγμα συνέβη ξανά και ξανά με περισσότερο ή λιγότερο επιτυχημένους ευφημισμούς στην περιγραφή είτε της ίδιας της ενέργειας είτε της αιτίας., η οποία πάντοτε κατέτεινε στο δήθεν «δημόσιο συμφέρον», που πολύ συχνά χρησιμοποιούνται στην Ελλάδα από την κυβέρνηση ή τα δικαστήρια, όποτε δεν υπάρχουν πραγματικά επιχειρήματα…

Στις πιο σύγχρονες εκδοχές αυτής της πρακτικής τη γνωρίζουμε ως επενδύσεις στο Χρηματιστήριο, δομημένα ομόλογα, PSI και, πρόσφατα, ως υποχρεωτική ανάληψη και κατάθεση των αποθεματικών των ταμείων στην Τ.τ.Ε.

Αυτή η επί δεκαετίες αφαίμαξη των ταμείων, είχε ως εύλογο αποτέλεσμα, ως μοναδικό εύλογο αποτέλεσμα τη σταδιακή  ολοένα μεγαλύτερη εξασθένησή τους. Στην πραγματικότητα το ασφαλιστικό σύστημα στην Ελλάδα, αν δεν είχε υποστεί αυτές τις αλλεπάλληλες λεηλασίες θα είχε τη δυνατότητα, ακόμα και σήμερα παρά την εκτόξευση της ανεργίας της σημερινής να αντιμετωπίζει τις υποχρεώσεις του μόνο του χωρίς καμμία βοήθεια από το κράτος.

Όταν όμως το ίδιο το κράτος κλέβει κατ’ επανάληψη, γιατί αυτό κάνει: κλέβει, τα χρήματα που ο κάθε εργαζόμενος αποταμιεύει για τη σύνταξή του, είναι προφανές ότι το ασφαλιστικό σύστημα καταλήγει να έχει την ανάγκη του κρατικού προϋπολογισμού. Και με αυτό το πρόσχημα, της συνεισφοράς της, η κεντρική εξουσία έρχεται κατόπιν να παρέμβει, δήθεν σωτήρια, για να διατηρήσει τη βιωσιμότητα του συστήματος, που η ίδια είχε υπονομεύσει!

Να έρθουμε στο σήμερα, όμως. Δυστυχώς, η κυβέρνηση Τσίπρα έδωσε σε πολύ σύντομο χρόνο το τελειωτικό χτύπημα στο ασφαλιστικό σύστημα της χώρας. Ήδη πριν την ψήφιση του προχθεσινού νόμου όχι μόνο είχε ξεχάσει αλλά ουσιαστικά είχε νομιμοποιήσει το πλιάτσικο σε βάρος των ταμείων υιοθετώντας και αυτή την ίδια πρακτική.

Το χειρότερο όμως είναι ότι με τον νέο νόμο, ουσιαστικά, γκρέμισε όση εμπιστοσύνη είχε απομείνει στους πολίτες προς το ασφαλιστικό σύστημα. Όποιον νέο άνθρωπο κι αν ρωτήσεις, θα εισπράξεις χλευασμό ή οργή ή και τα δύο και ταυτόχρονα μια κοινή διαπίστωση: «Σιγά μην πάρουμε σύνταξη εμείς». Πλέον δεν αμφισβητείται το ύψος της, αμφισβητείται η ίδια η ύπαρξη σύνταξης.

Σήμερα τα ταμεία δεν έχουν, και πραγματικά δεν έχουν,  τα διαθέσιμα για να καταβάλουν συντάξεις και επιδοτούνται σε βαθμό, σε ποσοστό μεγαλύτερο ίσως κι από 50% για να αντιμετωπίζουν τις υποχρεώσεις τους. Και είναι βέβαιο ότι δεν είναι βιώσιμα.

Μέχρι τώρα η λύση η οποία επιλέχθηκε ήταν οι σταδιακές μειώσεις είτε οριζόντιες είτε επιλεκτικές αλλά πια αυτό δεν ήταν αρκετό.

Έτσι, η κυβέρνηση Τσίπρα κατήργησε ουσιαστικά και οριστικά τον ανταποδοτικό χαρακτήρα του ασφαλιστικού συστήματος, δηλαδή, τη λογική «καταβάλω εισφορές που πάνε σε έναν κουμπαρά κι από αυτές θα πάρω σύνταξη που θα επιστρέφει αυτές τις εισφορές», δηλαδή ανταποδοτικά. Δεν το έκανε μόνη αυτή, έβαλε όμως φαρδιά πλατιά τη σφραγίδα και την υπογραφή της  στην ολοκλήρωση αυτής της εξέλιξης. Χρησιμοποιούνται βέβαια και πάλι ευφημισμοί για να περιγραφεί το νέο σύστημα («διανεμητικός χαρακτήρας», «ταξικό πρόσημο» κλπ.), που, όμως, στην πραγματικότητα συνίσταται στο εξής απλό:

Αφού ξόδεψαν τον κουμπαρά των νυν συνταξιούχων, θα πρέπει να τους δώσουν σύνταξη από τον κουμπαρά των νυν εργαζομένων. Κι αυτοί, όταν θα έρθει η ώρα να αναζητήσουν τον κουμπαρά τους για τη δική τους σύνταξη, αυτός θα έχει εξαντληθεί και θα πρέπει να στηριχθούν στον κουμπαρά των τότε εργαζομένων κ.ο.κ.

Αυτό βεβαίως, παρότι σήμερα αποτελεί κοινό τόπο, δεν είναι πρωτοφανές, είναι στην πράξη τόσο λογικό όσο θα ήταν το να ζητηθεί από τα μωρά που γεννιούνται σήμερα να εισφέρουν ασφαλιστικές εισφορές για τη μελλοντική εργασία τους γιατί σύντομα θα έχει εξαντληθεί και ο κουμπαράς των νυν εργαζομένων. Και κατά μια έννοια, και αυτό ήδη συμβαίνει, αν αναλογιστούμε το γεγονός ότι κάθε μωρό που γεννιέται σήμερα χρωστάει  πάνω από  40.000 €.

Τί έγινε, όμως; Πώς φτάσαμε εδώ;

Το νέο νομοσχέδιο έκανε απλά πολύ ξεκάθαρα πράγματα:

1. Αύξησε τις ασφαλιστικές εισφορές – δεν θα αναφερθώ σε νούμερα, βεβαίως, άλλωστε λίγο ως πολύ όλοι τα έχουμε κάπου ακούσει – σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, σε πολλές κατηγορίες σε εξοντωτικό βαθμό.
2. Μείωσε τις συντάξεις, και τις νυν, τις σημερινές συντάξεις και τις επόμενες. Η κόκκινη γραμμή της τήρησης για την προστασία των κυρίων συντάξεων είναι βεβαίως αστεία. Όταν η επικουρική μειώνεται σε ποσοστά που ξεπερνάνε, σε κάποιες περιπτώσεις, και το 50%, ή να καταργείται το ΕΚΑΣ, το τελικό ποσό που πάει στην τσέπη του συνταξιούχου μειώνεται δραστικά και αυτό έχει σημασία. Το αν λες ότι μειώνεις τις κύριες ή τις επικουρικές δεν έχει ουσιαστικά καμμία σημασία.
3. Μείωσε κάθε άλλη παροχή ή θέσπισε αυστηρότερα κριτήρια ή και τα δύο, μιλάω για τις συντάξεις αναπηρίας, χηρείας κλπ. Και
4. Άνοιξε την κερκόπορτα για συνεχείς, πλέον, μειώσεις των συντάξεων, με πολύ εύκολο τρόπο καθώς η μη ανταποδοτικότητά τους, ουσιαστικά επιτρέπει κάθε νέα μείωση που θα κριθεί στο μέλλον ως «αναγκαία για τη σωτηρία τους».

Αυτό, βέβαια, θα συμπληρωθεί πολύ γρήγορα μέσα στις επόμενες δύο εβδομάδες με το πρόγραμμα «κόφτη», το καινούργιο σύστημα που ήδη στο Eurogroup εγκρίθηκε πανηγυρικά. Αυτά ως προς το ασφαλιστικό.

Ας μην ξεχάσουμε βέβαια ότι το προχθεσινό πολυνομοσχέδιο ήταν και φορολογικό, πολλοί δε χαρακτήρισαν πολλές από τις ρυθμίσεις του ασφαλιστικού δικαίως ως κατ’ ουσίαν φορολογικές, καθώς θεσπίζουν είσπραξη μη ανταποδοτικών εισφορών βάσει του εισοδήματος.

Εν συντομία, σε αυτό το τμήμα περιλαμβάνεται η μείωση του αφορολόγητου, η αύξηση του συντελεστή φορολόγησης των μικρομεσαίων από 26% σε 29% κλπ. λίγο πολύ γνωστά.

Ακολουθούν και άλλα μέτρα, 1,8 δις σίγουρα, στα οποία περιλαμβάνονται κυρίως έμμεσοι φόροι, και το περίφημο πρόγραμμα κόφτης. Τα οποία έρχονται άμεσα, μέχρι τις 24 Μαΐου. Και, φυσικά, το Μνημόνιο δεν τελειώνει εδώ.

Αυτό που οι περισσότεροι θα θέλαμε να ακούσουμε σήμερα, και με βάση το θέμα αυτής της εκδήλωσης, είναι αν υπάρχει κάποια λύση. Αν μπορούμε να αντιδράσουμε.

Και ίσως είναι από τις λίγες φορές που η πολιτική ανυπακοή – ο όρος – και η ανυπακοή δεν είναι πολιτική αλλά αναγκαστική ανυπακοή. Τα παραδείγματα που ακούσαμε, επίσης, το τελευταίο τρίμηνο – τετράμηνο πολλοί από εμάς, οι περισσότεροι από εμάς, με το 70% του εισοδήματος να πηγαίνει σε εισφορές, σε φόρους κλπ ήταν τεχνικά παραδείγματα στην ουσία. Δεν λάμβαναν υπόψιν ότι οι περιπτώσεις στις οποίες αναφερόμαστε είναι φυσιολογικοί άνθρωποι όπως όλοι μας: έχουν ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο, πληρώνουν ΕΝΦΙΑ, πληρώνουν τέλη κυκλοφορίας, πληρώνουν, πληρώνουν και τα πραγματικά δεδομένα σήμερα είναι ότι με βάση και το πολυνομοσχέδιο που ψηφίστηκε προχθές, υπάρχουν περιπτώσεις πολλές, όχι μία και δύο, που θα φθάνει πλέον η απόδοση φόρου στο 100% του εισοδήματος. Αυτό, λοιπόν, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να συμβεί. Πρέπει ή να θεωρήσουμε ότι όλοι φοροδιαφεύγουν ή να θεωρήσουμε ότι αυτό αναγκαστικά δεν θα υπηρετηθεί.

Φυσικά, η αντίδραση σε αυτή τη λαίλαπα δεν μπορεί παρά να είναι, ξεκινώντας, νομική. Θα είναι άμεσες οι δικαστικές ενέργειες από πολλές πλευρές, δεδομένων και των αντανακλαστικών που έχουν πλέον αναπτυχθεί στην κοινωνία για αντίστοιχες προσπάθειες, βεβαίως, αυτό δεν αρκεί.

Προφανώς, η αντίδραση μπορεί να είναι πιο αποτελεσματική όταν αυτή οργανώνεται από τους συλλογικούς φορείς: επαγγελματικούς συλλόγους, συνδικαλιστικές οργανώσεις, συνολικά από συλλογικότητες και κινήματα που τα ζήσαμε και τα προηγούμενα χρόνια. Ο κάθε κλάδος γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα ποια μέσα διαθέτει για να αντισταθεί στην επιδρομή και πώς θα μπορεί να αντιδράσει στα επαχθή αποτελέσματα των νέων μέτρων.

Η πρώτη σκέψη δεν μπορεί να είναι άλλη από την συλλογική υπεράσπιση του δικαιώματος μη απόδοσης όλων των παραπάνω με τη συνδρομή και τη στήριξη κάθε συλλογικότητας και η Πλεύση Ελευθερίας θα στηρίξει κάθε πρωτοβουλία προς αυτήν την κατεύθυνση. Δεν τη σταματάμε, όμως, μόνο εδώ. Πριν δώσω το βήμα στον Καθηγητή μου, έχω να σας πω και μερικές από τις προτάσεις της Πλεύσης Ελευθερίας.

Για να υπάρξει βιώσιμο, πραγματικά βιώσιμο ασφαλιστικό σύστημα δεν είναι δυνατόν να μην υπάρξει επιστροφή των αποθεματικών και αποκατάσταση όλων των ζημιών των ταμείων, ιδίως από τις επιπτώσεις των Μνημονίων.

Πρέπει, όμως, να πάμε και παρακάτω. Μπορούν και πρέπει να συνδεθούν τα αποθεματικά των ταμείων με την παραγωγή και την ανάπτυξη, με υποχρεωτική δυναμική επένδυση μέρους αυτών, πάντοτε με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου, σε παραγωγικές δομές με διπλό αποτέλεσμα – έσοδα για τα ταμεία τόσο από τα κέρδη αυτών όσο και από τις εισφορές των νέων θέσεων εργασίας. Προφανώς, το Αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος ή τα περιφερειακά αεροδρόμια ή το λιμάνι του Πειραιά ή η μικρή ή η μεγάλη ΔΕΗ κλπ. δεν είναι καλές επενδύσεις μόνο για τους συνταξιούχους άλλων κρατών, είναι και για εμάς.

Εγγύηση του ελληνικού δημοσίου για κάθε σύνταξη, για κάθε ταμείο.

Ατομική σύμβαση του κάθε εργαζόμενου με το ταμείο του με σαφείς όρους και δεσμεύσεις από το ταμείο και από το ελληνικό δημόσιο. Με όρους που δεν θα μπορούν να αλλάζουν ποτέ και δη μονομερώς, ως βασικό στοιχείο για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης του πολίτη προς το θεσμό της κοινωνικής ασφάλισης.

Με αυτές τις σκέψεις θα κλείσω, ελπίζω να μην σας κούρασα παρά το στριφνό του θέματος. Να είστε βέβαιοι ότι η Πλεύση Ελευθερίας θα είναι εδώ και θα βρεθεί με όλες της τις δυνάμεις δίπλα σε κάθε προσπάθεια αντίστασης.

Σας ευχαριστώ.

Γιώργος Κασιμάτης: Η Ζωή Κωνσταντοπούλου, από τα πρώτα βήματα όλων όσοι σκέφθηκαν να αγωνισθούν κατά των κατακτητών μας, ήταν ακριβώς στη σωστή πλεύση  Ελευθερίας. Ήταν ακριβώς στην καρδιά του προβλήματος και αυτό το ξέρω γιατί ξεκινήσαμε από παλιά, όπως ξέρετε όλοι, με τον Μίκη να βάλουμε σε κάποιον δρόμο αυτό το κίνημα είτε με τη “Σπίθα” είτε με το “Ελλάδα” σκόνταψε στο ζήτημα των μικροφιλοδοξιών του καθενός να αποκτήσει μια καρέκλα στην εξουσία και, ενώ σταθερά η Ζωή Κωνσταντοπούλου ήταν πιστή και έμεινε πιστή κι όταν το πλοίο στο οποίο επέβαινε βούλιαξε, γιατί βούλιαξε οριστικά, έμεινε όρθια, έμεινε ο Οδυσσέας εκείνος που θα φθάσει στην Ιθάκη και θα σκοτώσει τους Μνηστήρες.

Νομίζω ότι ο ελληνικός λαός είναι έξυπνος και εξυπνότερος από την Πηνελόπη που θα υφαίνει την ημέρα και θα ξηλώνει τη νύχτα, ακριβώς για να κρατήσει τους Μνηστήρες στο σωστό μέρος που θα πέσουν.

Η παρουσία μου εδώ είναι ακριβώς στο πνεύμα αυτό, το οποίο ελπίζω, το οποίο ξέρω ότι εκφράζει η Πλεύση Ελευθερίας και το οποίο ελπίζω ότι θα συνεχίσει να το εκφράζει, γιατί πιστεύω έχει αποδείξει, έχουμε πια τεκμήρια που μαρτυρούν αξιόπιστα τη στάση και την πορεία της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Είμαι εδώ ακριβώς γιατί παραμένω πάντα σταθερός στο κίνημα αυτό, στο μέτωπο αυτό. Στο μέτωπο πάνω από τα κόμματα, πάνω από οποιαδήποτε ιδεολογία. Αυτή τη στιγμή είμαστε υπόδουλοι. Και αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Έχουμε κατακτητές. Δεν έχουμε τους κατακτητές των τανκς του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και της γερμανικής μπότας. Έχουμε κατακτητές χειρότερους. Εκείνοι σκότωναν μία γενιά, ετούτοι σκοτώνουν το μέλλον και την ανάπτυξη ολόκληρων λαών. Επομένως, αυτό πρέπει να το καταλάβουμε όλοι, να σχηματίσουμε ένα μέτωπο απελευθέρωσης, απελευθέρωσης από το παράνομο χρέος. Διότι το όπλο, τα τανκς, σήμερα είναι το παράνομο χρέος και να μην εκμεταλλευθούν την φράση, γι’ αυτό το ονομάζω παράνομο γιατί πολλοί λένε: δεν δέχεσαι τις υποχρεώσεις της χώρας σου; – Βεβαίως και τις δέχομαι. Αλλά τις νόμιμες. Αυτές που σέβονται τα δικαιώματα του ανθρώπου, αυτές που σέβονται την εθνική κυριαρχία, την κυριαρχία της Ελλάδας, αυτοί που σέβονται τον πολιτισμό μας και, κυρίως, σέβονται τις επόμενες γενιές μας, τις οποίες χάνουμε.

Επομένως, αυτό είναι το χρέος που αναγνωρίζω και δεν αναγνωρίζω το παράνομο χρέος, το οποίο ποδοπατεί όλα αυτά.

Πρώτος στόχος είναι, λοιπόν, να απελευθερωθούμε από αυτούς τους κατακτητές. Γιατί όλα αυτά τα οποία ακούσατε για το ασφαλιστικό από τον κύριο Ζηκογιάννη και ακούμε κάθε μέρα και ζούμε κάθε μέρα τις αθλιότητες των Κυβερνήσεών μας και, κυρίως, της τελευταίας η οποία, όχι ότι είναι καλύτερες οι προηγούμενες, αλλά είναι η χειρότερη απογοήτευση, η χειρότερη παραβίαση αρχών από την τελευταία διότι σ’ αυτήν πίστεψε και κόσμος. Και αυτό μόνο του είναι ήδη ένα χτύπημα και κατά των επόμενων γενιών. Και αυτό πρέπει να το αντιμετωπίσουμε πολιτικά. Γιατί αυτό χτύπησε στην ψυχή των Ελλήνων και αυτό είναι κάτι άλλο. Επομένως, αυτό το οποίο πρέπει να κρατήσουμε μέσα μας είναι ότι πρέπει να αγωνισθούμε ελεύθερα για μια νέα πολιτική, η οποία θα θέλει την απελευθέρωση από το παράνομο χρέος, από τους απάνθρωπους όρους. Γιατί όλα αυτά που ζούμε, το ασφαλιστικό που ακούσατε, είναι όλα υπογεγραμμένα από το 2010 και επαναλαμβάνονται οι υπογραφές όλο και με χειρότερους όρους σήμερα. Γι’ αυτό είναι λάθος πολιτική, είναι λάθος να συζητήσουμε με τους δανειστές μας για ανθρωπιστικά θέματα. Δεν συζητάμε με τους δανειστές μας για να μας καλυτερεύσουν το ασφαλιστικό. Δεν συζητάμε με τους δανειστές μας να καταπολεμήσουν την ανεργία μας. Συζητάμε να φύγουνε και να απαλλαγούμε από τους παράνομους όρους, που δημιουργούν όλα αυτά. Και να αποφεύγουμε να τα ρίχνουμε στον εαυτό μας. Διότι σήμερα δεν είναι πολιτική απάντηση να πούμε ότι οι προηγούμενες Κυβερνήσεις ή οποιοιδήποτε άλλοι φταίνε. Αυτό είναι δικό μας θέμα. Κατά του κατακτητή είναι ότι ο κατακτητής εκμεταλλεύεται αυτό και ποδοπατεί την Ελλάδα. Επομένως, δεν συζητάμε μαζί του αν έχουμε πολλή ανεργία ή αν έχουμε κακό ασφαλιστικό ή αν έχουμε παραβίαση των δικαιωμάτων του ανθρώπου. Συζητάμε να μας απαλλάξει από το χρέος το παράνομο. Και αυτό μας το λένε οι ίδιοι. Όταν έρχεται ο Σόιμπλε και λέει ότι «εφαρμόστε πρώτα το Πρόγραμμα», το θανατηφόρο Πρόγραμμα, που δεν αφήνει τίποτα στην Ελλάδα, «τότε, θα δούμε και το χρέος». Όταν πεθάνουμε θα μας χαρίσουν το χρέος. Όπως το έκαναν και οι αποικιοκράτες Άγγλοι. Ξέρετε ότι η απαλλαγή από το χρέος των Ιθαγενών, που είχαν προηγουμένως, οι αποικιοκράτες, για να μην το διαδεχθούν, έλεγαν ότι πρέπει να απαλλαγούν οι λαοί αυτοί από το χρέος για να μην το διαδεχθούν οι αποικιοκράτες. Το ίδιο κάνει και ο Σόιμπλε και οι Αμερικανοί και όλοι και το ΔΝΤ, όλοι οι δανειστές μας. Κρατείστε το χρέος και κρατάμε εμείς την κυριαρχία και μετά θα σας απαλλάξουμε αλλά θα μείνει η κυριαρχία σε εμάς, οπότε θα είστε δούλοι. Αυτή είναι η πολιτική. Επομένως, αυτή η ουσία είναι στην Πλεύση Ελευθερίας, πιστεύω, της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι ένας άλλος Οδυσσέας που δεν έχει μόνο το όνομα Ζωή αλλά είναι η Ζωή που μπορεί να σκοτώσει τους Μνηστήρες. Και γι’ αυτό μιλάω. Θα πάω σε κάθε κόμμα γιατί η Ζωή Κωνσταντοπούλου αποφάσισε, πέρα από το μέτωπο, το οποίο έχει ενσωματώσει, το κίνημα της απελευθέρωσης, αποφάσισε να κάνει πολιτικό κόμμα. Το πολιτικό κόμμα στηρίζεται, όπως ακριβώς δηλώνει εξ αρχής κι όπως έδειξε μέχρι σήμερα με την συμπεριφορά της στην πολιτική, σ’ αυτό το κίνημα το υπεράνω κομμάτων που υπήρχε και συμμετείχε παλιότερα. Δεν άλλαξε τίποτα, υποθέτω. Όχι υποθέτω, πιστεύω. Λοιπόν, δεν άλλαξε τίποτα. Τα άλλα κόμματα τα διάφορα δεν το έδειξαν αυτό. Μακάρι να οργανωθούν κόμματα, τα οποία να υιοθετήσουν, να ενσαρκώσουν στην πολιτική τους αυτό το κίνημα. Το πολιτικό κόμμα έχει ένα πλεονέκτημα απέναντι σε εμάς, τους παράνομους: ότι μπορεί να έχει ένα βήμα καλύτερης και ευκολότερης ενημέρωσης του ελληνικού λαού και το βήμα αυτό δεν πρέπει να είναι για μια μελλοντική θέση εξουσίας αλλά θα πρέπει να είναι για την Ελλάδα.

Με αυτά τα λόγια, εγώ προσωπικά, θα είμαι πρόθυμος να δεχθώ οποιαδήποτε κίνηση πολιτική και κομματική αρκεί να είναι κινηματική για την απαλλαγή μας από τα δεσμά του χρέους, από τα παράνομα δεσμά του, το τονίζω αυτό, από τα παράνομα δεσμά του και τα απάνθρωπα δεσμά του χρέους και αυτό άλλωστε άρχισε να μας το δείχνει και η διεθνής κοινότητα και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη Ζωή Κωνσταντοπούλου, με το μεγάλο βήμα, το ιστορικό βήμα που έκανε, να ιδρύσει την Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, στην οποία έχω την τιμή να συμμετέχω και την οποία κατήργησε αυτή η Κυβέρνηση, που δεν θα την καταργούσε ούτε Δικτατορία.

Επομένως, ο αγώνας ο δικός μου θα συνεχίσει και ξέρω ότι θα έχω την υποστήριξη της Ζωής Κωνσταντοπούλου γιατί την χρειαζόμαστε, να ενώσουμε όλες εκείνες τις κινηματικές δυνάμεις, ανεξαρτήτως κόμματος, ανεξαρτήτως ποιόν θα ψηφίσουν, εκείνων που θέλουν να αγωνισθούν για την απαλλαγή του χρέους της Ελλάδας. Και να απελευθερώσουμε την Ελλάδα. Η πλεύση είναι εθνική για την ελευθερία. Δεν είναι κομματική υπόθεση κι αυτό το ξέρει, και αυτό με συγκινεί ιδιαίτερα, η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Μακάρι να το ενστερνιστούν όλα τα κόμματα γιατί τότε η Ελλάδα θα ζήσει άμεσα, θα ανακάμψει άμεσα και θα το ζήσουμε κι εμείς. Αλλιώς, η Ιστορία είναι πολύ σκοτεινή για το μέλλον. Αλλά δεν είναι σκοτεινή, γιατί ξέρουμε ότι ο ελληνικός λαός το 80%, το 90%, το 100%, εγώ πιστεύω, του ελληνικού λαού, άλλο αν το λέει για διάφορα συμφέροντα ή δεν το λέει, εκείνο το οποίο είναι πάντοτε στην Πλεύση, δεν δέχεται Μνηστήρες. Είναι στην Πλεύση Ελευθερίας. Είναι μαζί με τον Οδυσσέα, που δεν ακούει ούτε Κίρκες, ούτε Σειρήνες.

Με αυτά τα λόγια θα ήθελα να χαιρετήσω αυτή τη συγκέντρωση ως μια Πλεύση Απελευθέρωσης πέρα από κάθε κόμμα, πέρα από κάθε πολιτική ιδεολογία γιατί αυτό είναι το μέλλον της Ελλάδας.

Σας ευχαριστώ πολύ.

Ζωή Κωνσταντοπούλου: Καλησπέρα σας
Είναι μεγάλη χαρά που βρισκόμαστε ξανά, τόσοι πολλοί, και σε τόσο σύντομο χρόνο.
Πριν από 3 ακριβώς εβδομάδες, η Πλεύση Ελευθερίας άνοιξε τα πανιά της,
με σκοπό τη συγκρότηση ενός κόμματος-κινήματος,
με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες,
με την ενεργοποίηση του διαδικτύου,
με την παρουσία σε κάθε γωνιά της Επικράτειας και πέραν αυτής,
σε κάθε κοιτίδα της Ομογένειας,
με σκοπό την απελευθέρωση της πατρίδας και του λαού μας από τα μνημονιακά δεσμά.
Για να πάρουμε πίσω το μέλλον μας,
ξεκινώντας από το παρόν μας.
Για να διεκδικήσουμε, να ανακτήσουμε και να θωρακίσουμε
αυτά που ανήκουν στους ανθρώπους, αυτά που ανήσουν σε εμάς,
Για να πάρουμε πίσω εκείνα που κάποιοι αυτόκλητοι διαχειριστές-τοποτηρητές
και αυτοαποκαλούμενοι σωτήρες εποφθαλμιούν και σφετερίζονται, εκχωρούν και λιμαίνονται.
Δηλώσαμε εξ αρχής και με τη διακήρυξή μας ότι θα συμπλεύσουμε και θα συμπράξουμε με κοινωνικές, πολιτικές και κινηματικές δυνάμεις που εργάζονται για τον ίδιο σκοπό και με τις οποίες θα μας συνδέουν κοινές αφετηρίες, αξίες, στόχοι.
Και η σημερινή εκδήλωση, που γίνεται σε σύμπραξη και σύμπλευση με το «Αίτιον», ένα κίνημα για τον Πολιτισμό, που συνδέει το περιεχόμενο του πολιτισμού μας με την ποιότητα και την ουσία της δημοκρατίας, αποτελεί μια πρώτη ένδειξη του ότι θα πορευτούμε με συνέπεια λόγων και έργων και με συνείδηση και συναίσθηση της σημασίας των λέξεων και της αξίας των πράξεων.
Το ίδιο και η συμμετοχή στην Εκδήλωση αυτή του Επίτιμου Καθηγητή του Συνταγματικού Δικαίου, του καλού φίλου, μπορώ να λέω πια, Γιώργου Κασιμάτη, ενός ανθρώπου που δίνει με συνέπεια, ανιδιοτέλεια, γνώση, επιστημοσύνη και ψυχή.

Μέσα από την Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους αλλά και σε σύμπραξη με τα κοινωνικά κινήματα, τη μάχη για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα και την απαλλαγή του λαού από το Καθεστώς των Μνημονίων, που εδράζεται στο Σύστημα ενός παράνομου Χρέους, ενός Χρέο εργαλείου εξανδραποδισμού του λαού.
Η Πλεύση Ελευθερίας αγωνίζεται και θα αγωνισθεί μέχρι τέλους για τη Δημοκρατία.
Τη Δημοκρατία όχι ως αφηρημένη έννοια ούτε ως μια αδιάφορη και άχρωμη δήθεν κανονικότητα.
Τη Δημοκρατία ως ζωντανή, παλλόμενη, υπαρξιακή συνθήκη ζωής.
Ως εγγύηση αξιοπρέπειας, ισότητας, δικαιοσύνης.
Ως έμψυχη αξία που εμπνέει τους ανθρώπους να κατακτούν μια αξιοβίωτη ζωή
για καθέναν και καθεμιά, αλλά και για την κοινωνία, για τον λαό, και συνολικά για τις κοινωνίες, για τους λαούς, για την ανθρωπότητα.
Τη Δημοκρατία θεμέλιο του σεβασμού στα κεκτημένα ανθρώπινα δικαιώματα,
στην ανθρώπινη ζωή και στην αξιοπρέπεια όλων.
Δεν υπάρχει δημοκρατία έξω από τη ζώσα και δρώσα κοινωνία.
Και οι ίδιοι οι δημοκρατικοί θεσμοί αντλούν την αξία και την νομιμοποίησή τους
από την παρουσία και τη συμμετοχή, από την έμπρακτη υπηρέτηση των διακηρυκτικών τους θεμελίων.
Δημοκρατία είναι η δύναμη της αμφισβήτησης, της δημιουργίας, αλλά και της ανατροπής κάθε συνθήκης και κάθε εγκατεστημένου μηχανισμού, που περιορίζει τα κεκτημένα δικαιώματα και τις ανθρώπινες ελευθερίες και υποβαθμίζει ή υποσκάπτει την κοινωνική ευημερία προς χάριν αλλότριων συμφερόντων και υπόγειων στοχεύσεων των λίγων και των ολιγαρχιών.
Τα Μνημόνια συγκροτούν ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς, ένα αντιδημοκρατικό καθεστώς που εγκαθιδρύεται και ξετυλίγεται με τον πιο εφιαλτικό τρόπο εδώ και 6 χρόνια, στη χώρα μας αλλά και σε όλη την Ευρώπη.
Έξι χρόνια Μνημονίων συμπληρώθηκαν πριν λίγες ημέρες, στις 6 Μαϊου.
Ήδη η σημερινή Κυβέρνηση, η 4η κατά σειρά μνημονιακή κυβέρνηση, υπόσχεται στους δανειστές-δυνάστες μας πίστη και πιστή εφαρμογή των Μνημονίων,
εκχωρώντας τα αδιαπραγμάτευτα δικαιώματα των πολιτών στην υγεία, στην κοινωνική ασφάλιση, στην εργασία, στην αξιοπρεπή σύνταξη, συνολικά στον πυρήνα και την ουσία μιας ζωής με περιεχόμενο και με αξιοπρέπεια.
Αποδεχόμενη να παραχωρήσει συνολικά την δημόσια περιουσία και ιδιοκτησία,
για να συνεχίσει να Κυβερνά ως επιτετραμμένη του Μνημονιακού καθεστώτος.
Συνομολογώντας τo Χρέος, το παράνομο και επονείδιστο χρέος, ως δήθεν νόμιμο
και ζητιανεύοντας διευκολύνσεις στην εξυπηρέτηση των δανειακών συμβάσεων για στην αποπληρωμή αυτού του παράνομου χρέους.
Εμφανίζοντας ως επιτυχία, κατά το πρότυπο του πάλαι ποτέ «success story» του κ. Σαμαρά όσα εφιαλτικά ψηφίσθηκαν προχθές στο Κοινοβούλιο και όσα ζοφερά αποφασίσθηκαν χθες στο Eurogroup.

Ακούσατε ένα κομμάτι αυτών των “ρυθμίσεων”, ένα κομμάτι αυτών των παραμέτρων, των όπλων και των στρατηγικών επίθεσης στην κοινωνία, από τον Κώστα Ζηκογιάννη, έναν λαμπρό συνάδελφο και πραγματικό συμπαραστάτη σε αυτήν την δύσκολη πορεία για την οποία η Πλεύση Ελευθερίας έχει ανοίξει πανιά.

Τα όσα εφιαλτικά ψηφίσθηκαν προχθές, τα όσα τροκακτικά εγκρίθηκαν χθες δεν αποτελούν παρά ένα ακόμη επεισόδιο του μνημονιακού θρίλερ, που διαδραματίζεται τμηματικά, έχοντας προαναγγελμένο τέλος το 2060, έχοντας προαναγγείλει και το σήκουελ, που ξεκινά μετά το 2060, και θέλοντας να καθηλώσει όλους εμάς, στη θέση του θεατή της ίδιας μας της ζωής, να παρακολουθούμε παραλυμένοι από το φόβο τον κατακερματισμό της ύπαρξής μας, της ύπαρξης των οικείων μας προσώπων, του πολιτισμού, της δημοκρατίας και της πατρίδας μας και να περιμένουμε το επόμενο επεισόδιο, το επόμενο κατεπείγον νομοσχέδιο, το επόμενο Eurogroup, τα επόμενα μέτρα χωρίς να αντιδρούμε.
Να παρακολουθούμε εκείνους που υποσχέθηκαν δημοκρατία και αξιοπρέπεια να μεταβάλλονται ο ένας μετά τον άλλον σε Μνημονιακούς Ρινόκερους του Ιονέσκο, και να βιώνουμε την άρνηση των δεδομένων και αδιαπραγμάτευτων και εγγυημένων ελευθεριών μας σε ένα νεομνημονιακό σύμπαν που μας θυμίζει την Δίκη του Κάφκα, με εμάς κατηγορούμενους χωρίς αιτία.
Είναι ώρα αφύπνισης, αποτίμησης και πράξης.
Είναι ώρα αντίστασης και ανυπακοής σε κάθε αντιδημοκρατικό και ανελεύθερο μέτρο.
Σε κάθε μνημονιακό μέτρο.
Γιατί η Δημοκρατία δεν είναι θεωρία.
Είναι πάνω απ’ όλα πράξη.
Πράξη που εναπόκειται στον πατριωτισμό μας.
Πράξη που δεν θα αποφασισθεί ούτε στην παραδομένη νεομνημονιακή Βουλή,
που λειτουργεί ως οπερέτα, μιας Κυβέρνησης-μαριονέτας των δανειστών.
Πράξη που δεν θα εγκριθεί από το Eurogroup.
Πράξη που δε θα επιβεβαιωθεί ούτε θα συμφωνηθεί με το Κουαρτέτο των ψευδεπίγραφων Θεσμών
Πράξη για την οποία ο κ. Σόιμπλε θα μας απειλήσει, ίσως, με ανθρωπιστική καταστροφή
Πράξη για την οποία ο κ. Ντράγκι θα μας έκοβε, αν μπορούσε, και τον αέρα που αναπνέουμε.
Πράξη που θα απαγορευθεί.
Πράξη που θα ποινικοποιηθεί, όπως ποινικοποιείται ήδη η αλληλεγγύη σε Έλληνες και πρόσφυγες, η αλληλεγγύη στην περίοδο της ανθρωπιστικής κρίσης, θα ποινικοποιηθεί όπως ποινικοποιούνται τα κινήματα των πολιτών, το Κίνημα Δεν Πληρώνω, τα κινήματα για την περιφρούρηση, θωράκιση και αποτροπή εκποίησης της δημόσιας περιουσίας.
Πράξη που θα υποστεί αντίποινα του καθεστώτος , όπως ήταν η προχθεσινή προμελετημένη, στοχευμένη κατά αντιφρονούντων δολοφονική καταστολή.
Πράξη που θα επιχειρηθεί να τεθεί εκτός νόμου, όσο οι νόμοι κείνται εκτός του δημοκρατικού πλαισίου.
Πριν από 6 χρόνια το Μνημόνιο ξεκίνησε θέτοντας την ανταγωνιστικότητα πάνω από την κοινωνία και στη δημοκρατία. Και ήδη, 6 χρόνια μετά και πολλά χρόνια μετά την πρώτη προαναγγελθείσα ανάπτυξη έχουμε φθάσει στη μεταμόρφωση του πολιτεύματος, σε ένα προκρούστειο μηχανισμό προσαρμογής, σε ένα αυτόματο πιλότο αποπληρωμής ενός παράνομου χρέους με το αίμα των ανθρώπων, με το αίμα του λαού και της κοινωνίας.
Θα σας διαβάσω λίγο από την χθεσινή απόφαση του Eurogroup γιατί αξίζει να ακούσει κανείς τη διατύπωση. Αξίζει να ακούσει πως αντιμετωπίζεται η δημοκρατία, η κοινωνία, η ελευθερία εν καιρώ Μνημονίων:

“To Eurogroup καλωσορίζει την ολοκλήρωση ενός πακέτου μέτρων, τα οποία μπορούν να ανοίξουν το δρόμο για μία επιτυχημένη ολοκλήρωση της πρώτης αξιολόγησης του προγράμματος του ESM, βάσει της υιοθέτησης των προαπαιτουμένων.
Η Ελλάδα θα εφαρμόσει ως μέρος αυτών των προαπαιτουμένων προκειμένου να υπάρξει η πρώτη αξιολόγηση, ένα πρώτο πακέτο δημοσιονομικών παραμετρικών μέτρων τα οποία θα φθάσουν στο 3% του ΑΕΠ έως το 2018. Σε αυτό το πακέτο περιλαμβάνονται η συνταξιοδοτική μεταρρύθμιση, η μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος και επιπλέον δημοσιονομικά παραμετρικά μέτρα όπως μεταρρύθμιση του ΦΠΑ και μέτρα που αφορούν στο μισθολόγιο του δημοσίου τομέα. Έναν πρόσθετο προληπτικό μηχανισμό, ο οποίος θα νομοθετηθεί ώστε να διαβεβαιώσει πως ένα πακέτο μέτρων, συμπεριλαμβανομένων και μέτρων που δεν μπορούν να παρεμποδιστούν και θα τίθεται σε εφαρμογή αυτόματα μόλις υπάρξουν αντικειμενικές ενδείξεις ότι δεν υπάρχει η δυνατότητα επίτευξης των στόχων για το πρωτογενές πλεόνασμα (3,5% του ΑΕΠ σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα)”.
Αν τα μέτρα τεθούν σε εφαρμογή με προσωρινή μορφή, μόλις ενεργοποιηθεί ο μηχανισμός τότε θα πρέπει να συμφωνηθούν μόνιμα δομικά μέτρα μαζί με τους θεσμούς συμπεριλαμβανομένων των μέτρων που αφορούν στα έσοδα και αυτό θα συμβεί το επόμενο έτος ως μία διαδικασία φυσιολογικής πορείας του προϋπολογισμού και με στόχο ο προϋπολογισμός να επανέλθει στην ορθή πορεία.
Και όσοι αισθάνεσθε ότι ακούτε ένα απόσπασμα από το “1984” του Τζορτζ Όργουελ, ορθά το αισθάνεσθε. Γιατί η νέα φυσιολογική πορεία είναι αυτή η μηχανιστική παραμόρφωση του πολιτεύματος, της δημοκρατίας, της ανθρώπινης ζωής. Μια μηχανιστική λειτουργία που λειτουργεί απρόσωπα, δήθεν αντικειμενικά, στην πραγματικότητα απάνθρωπα για να συνθλίβει τις ζωές μας και να εξαϋλώνει την δημοκρατία. Γι’ αυτά τα μέτρα, γι’ αυτήν τη λεγόμενη συμφωνία είναι οι πανηγυρισμοί, οι σημερινοί. Και γι’ άλλα ακόμη, που δε σας διάβασα, γιατί νομίζω πως έχει αξία ο καθένας και η καθεμιά να ανατρέξει αυτοτελώς σε αυτό το Οργουελικό κείμενο.
Είμαστε ανυπεράσπιστοι; Είμαστε ανήμποροι, απέναντι σε αυτό; Κάθε άλλο. Αντίθετα, θα έλεγα ότι η ίδια η διατύπωση αυτού του εξοργιστικού κειμένου, μας προσκαλεί σε αντίσταση και ανυπακοή. Μας προσκαλεί, ιδίως, όταν θρασύτατα και ανερυθρίαστα ισχυρίζεται ότι υπάρχουν μέτρα που δεν μπορούν να παρεμποδιστούν. Και αυτός ο λαός, αυτή η κοινωνία, εμείς οι άνθρωποι, η Πλεύση Ελευθερίας με επιμονή στην ελευθερία και τη δημοκρατία θα δώσουμε και αυτή τη μάχη και αυτό το μάθημα, ότι δεν υπάρχουν μέτρα που δεν μπορούν να παρεμποδιστούν, ότι δεν υπάρχει μια μοιραία παράδοση του λαού και της χώρας μας σε αυτόν τον νέο, τον νεομνημονιακό μεσαίωνα του πλήρους αναχρονισμού, της πλήρους συνθλιβής κάθε αξίας, κάθε δικαιώματος, κάθε ελευθερίας που έχει κατακτηθεί με αίμα, με αγώνα, με θυσίες. Έχουμε όπλα; Έχουμε. Έχουμε, για την ακρίβεια, πολλά και σοβαρά όπλα, όπλα που κείνται με την πλευρά του δικαίου, όπλα που κείνται με την πλευρά της δημοκρατίας, όπλα που αναδύονται τόσο από τη συνταγματική μας, αγωνιστική παράδοση όσο και από την πρόσφατη μεγαλειώδη αγωνιστική πορεία αυτού του λαού.
Το άρθρο 120 Συντάγματος, το άρθρο 1-1-4 των άλλων, μιας άλλης εποχής επανέρχεται ως ηθική, πολιτική και δημοκρατική επιταγή. Η πίστη στην πατρίδα και τη δημοκρατία αποτελούν δικαίωμα αλλά και θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο απέναντι σε όποιον επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.
Η παραβίαση του ΟΧΙ του δημοψηφίσματος.
Η παραβίαση της 5ης Ιουλίου του 2015 αποτελεί βίαιη κατάλυση του Συντάγματος και της Δημοκρατίας.
Η παραβίαση της απερίφραστης, μεγαλειώδους, λαϊκής ετυμηγορίας.
Η παραβίαση της λαϊκής και κοινωνικής εντολής απόκρουσης του Μνημονίου, απόκρουσης αυτών των μέτρων, απόκρουσης αυτής της θηλειάς στο λαιμό του λαού αποτελεί βίαιη κατάλυση του Συντάγματος.
Η παραβίαση του ΟΧΙ ενεργοποιεί το άρθρο 120 του Συντάγματος.
Η αντισυνταγματική διάλυση της Βουλής του προηγούμενου καλοκαιριού, η συγκρότηση μιας Βουλής όπως την ξέρανε, μιας Βουλής-επικυρωτηρίου των μνημονιακών κελευσμάτων, δεν αλλοιώνει σε τίποτε το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, δεν αλλοιώνει και δεν συρρικνώνει επ’ ουδενί το περιεχόμενο αυτής της εντολής. Το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος, το ΟΧΙ της 5ης Ιουλίου ισχύει και σήμερα, 10 Μαΐου του 2016, ισχύει και αύριο, θα ισχύει και μεθαύριο, ισχύει στο διηνεκές και καταλαμβάνει όλες τις πράξεις που έχουν μεσολαβήσει από το ΟΧΙ αυτό, που αυτομάτως τίθεται εκτός πλαισίου δημοκρατικής και συνταγματικής νομιμότητας.

Ο παράνομος χαρακτήρας του χρέους, η αποκρυστάλλωση της απονομιμοποιημένης φύσης του χρέους, η απόδειξη, μέσα και από την Επιτροπή Αλήθειας Δημοσίου Χρέους, ότι το χρέος αυτό όχι μόνο δεν μπορεί να αποπληρωθεί από το λαό αλλά και δεν πρέπει να αποπληρωθεί, αποτελούν περίτρανη συνθήκη και ευκαιρία άσκησης αυτού που αποτελεί το κυριαρχικό δικαίωμα του λαού, το δικαίωμα αποκήρυξης του παράνομου, αθέμιτου, απεχθούς και μη βιώσιμου χρέους: το δικαίωμα άρνησης αποπληρωμής αυτού του χρέους, το δικαίωμα άρνησης του καθενός και της καθεμιάς και του λαού μας συνολικά, να υποβληθεί σε μέτρα για την αποπληρωμή αυτού του χρέους, να υποβληθεί σε μέτρα, μάλιστα, παραβιαστικά των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του.
Δεν είναι, μόνο, υποχρέωση της Κυβέρνησης η αποκήρυξη του χρέους και δεν είναι ανήμπορος και ανυπεράσπιστος ο λαός απέναντι στην παράνομη άρνηση μιας Κυβέρνησης να αποκηρύξει αυτό το χρέος. Δεν είναι ανήμπορος και ανυπεράσπιστος ο λαός απέναντι στην παράνομη επιμονή της Κυβέρνησης να μετακυλύει αυτό το παράνομο χρέος στις πλάτες ενός λαού που δεν το οφείλει, στις πλάτες πολιτών που δεν το δημιούργησαν, στις πλάτες γενεών που δεν το νομιμοποίησαν, δεν ωφελήθηκαν, ούτε θα ωφεληθούν από καμμία από τις δαπάνες που οδήγησαν στη συγκρότηση και τη διόγκωση αυτού του χρέους.
Η ιστορία γράφεται με ανυπακοή.

Η ιστορία γράφεται με αντίσταση και ανυπακοή.

Και όταν η αδικία και η ανελευθερία γίνονται νόμος, τότε η αντίσταση και η ανυπακοή γίνονται δημοκρατικό και ηθικό καθήκον.

Η Δημοκρατία είναι πράξη αντίστασης και ανυπακοής.

Αντίστασης και ανυπακοής που θα ποινικοποιηθεί, όπως ιστορικά ποινικοποιήθηκαν οι αγώνες, η αντίσταση και οι πράξεις απελευθέρωσης του λαού μας.
Αντίστασης και ανυπακοής που θα πολεμηθεί λυσσαλέα από τα συμφέροντα που θέλουν να μας καθυποτάξουν.

Αντίστασης και ανυπακοής, που αν είναι μαζική, συλλογική και ανυποχώρητη, και πιστεύω βαθιά ότι θα είναι μαζική, συλλογική και ανυποχώρητη, θα επικρατήσει και θα ανατρέψει και θα γράψει ιστορία.

Σας καλώ, λοιπόν, σήμερα, από αυτήν εδώ τη γωνιά να ξεκινήσουμε να γράφουμε τη δική μας ιστορία.
Τη δική μας ιστορία αντίστασης και ανυπακοής.

Τη δική μας ιστορία ενίσχυσης όλων εκείνων που αντιστέκονται και αρνούνται να υποταχθούν, όλων εκείνων που αρνούνται να νομιμοποιήσουν με πράξεις ή με παραλείψεις αυτή τη δολοφονική, κοινωνιοκτόνο πολιτική.
Σας καλώ να γράψουμε τη δική μας ιστορία, την ιστορία του λαού και της χώρας μας.
Την ιστορία των ανθρώπων που επιμένουν, που αντιστέκονται.

Την ιστορία της Πλεύσης Ελευθερίας, ως φορέα αντίστασης, ανυπακοής και ανατροπής”.

Σας ευχαριστώ πολύ.